Onverwachtse trip

Enkele dagen geleden waren we uitgenodigd door de assistenten van de Clínica del Sol om met hen iets te eten. Toen we gisterennamiddag dan uiteindelijk op het appartement van Valeria toekwamen, bleek dat we eigenlijk uitgenodigd waren op het buitenverblijf van de directeur van het ziekenhuis (Dr. Wolff) in Carlos Paz, in de Sierra's. Dat is zo'n 3 kwartier buiten Córdoba. Dé toeristische trekpleister (downtown is het vooral een uitgaansoord, een beetje Lloret de Mar-achtig, maar dan zonder de cliché spierwitte-bebierbuikte-Europese toeristen met bijpassende Heineken-pet), én een schoon stukske natuur.
We namen dus de bus hier in Córdoba, samen met de assistenten, zonder te weten waar we ons mochten aan verwachten. Nadat we aangekomen waren, hadden we allemaal serieuze schaafwonden op onze kin (de ondergrond daar is nie zo geschikt voor als uw mond zo wijd open valt van verbazing). Over nen tuin gesproken... (ik verwijs naar de foto's in de rechterbalk - opgelet voor het verantwoord naakt!)



Mijn eerste kennismaking met Dr. Wolff (die erop staat om ons aan te spreken in het Engels), verliep behoorlijk informeel: hij bekeek me, en zei al lachend tegen Lucie: "But he's a baby! How old is he?" De toon was gezet (F majeur, nvdr.). Mensen die m'n geheim willen weten om er toch zo jong te blijven uitzien, kunnen mijn rekeningnummer op vraag verkrijgen.
Soit, tijdens het zwemmen in het zwembad met ideale watertemperatuur (belangrijk voor iemand met een dermate lage BMI als ik) konden we genieten van de betere patisserie en frisdranken.
We waren na een tijdje het zwemmen annex zonnebaden wel wat beu, maar geen nood, de zoon van Dr. Wolff trakteerde ons op een tochtje met de quad rond het meer. Nog meer bewondering, én alweer een decor dat smeekt om belopen te worden...



Toen het al donker begon te worden, stroomden er nog wat gasten toe (3 anesthesisten), kwestie van de voorziene 7 kg vlees op te krijgen. Dat bleek geen probleem. (trouwens: een gigantische pak frieten waarover er een hoop roereieren gekletst waren, wordt hier als aperitief gegeten).
Om het diner compleet te maken: appeltaart en ijstaart.
Vreemd ook, om zo amicaal om te gaan met mensen, waar je in België al bang van bent als je witte schort wat scheef hangt, of die je nog aanspreekt met beleefdheidsvormen die enkel in het middelnederlands bestonden. Ik heb trouwens ook nog niet veel anesthesisten gezien die met een serieus stuk in hun voeten, nummers van Paul McCartney in het Spaans meezingen..
Na het nakaarten (schoppens waren troef), moest er ook gedacht worden aan hoe we thuis gingen geraken. Twas immers al 2u gepasseerd. Op goed geluk heeft Dr. Wolff ons in zijn cabrio naar het busstation gevoerd, en der stond al mooi nen bus op ons te wachten. Om 3u30 zaten we in ons bed, 3,5 uren later was de sfeer echter al een stuk minder toen de wekker van zich liet horen.
Onze volgende date met de assistenten ligt ondertussen al vast.
Het kan dus niet genoeg gezegd worden: de Argentijnse gastvrijheid en vriendelijkheid is moeilijk te vatten voor een Belg die opgegroeid is in een land waar één van de eerste dingen die je leert is: 'spreek nooit met vreemden'.

Hasta luego!

PS: Ondertussen kan je ook al enkele foto's bekijken van op de gyneco-consultaties in het Hospital Materno Provincial (volledig vrijblijvend uiteraard), er wordt tenslotte ook nog altijd gewerkt!