Dag 1: 28 uur werken...

Gisteren onze eerste dag in la Maternidad Provincial, voor alle duidelijkheid: niet als patiënt (al waren ze geneigd om mij meteen op te nemen op de dienst neonatologie). Blijkbaar was dat een half uur wandelen, en in de gietende regen dan nog (om jullie gerust te stellen: 't heeft maar een voormiddag geregend, sindsdien is het al weer stralende zon à 30 graden). Bij aankomst moesten we 'ns goed fronsen: het krioelde daar binnen letterlijk van zwangere en minder zwangere vrouwen, hun wanhopige partners, kinderen die niet aan de leiband gehouden werden, honden en katten (!), eveneens niet aan de leiband, en ander gespuis.
Na het nodige zoekwerk, ontmoetten we Prof. Cacciavellani, waarbij we al meteen ons Spaans (Sí en nó zijn mijn favorieten) moesten boven halen. We werden ook opgesplitst: we roteren in een schema van telkens 2 weken gynecologie, verloskunde, en gynecologische chirurgie, dit laatste in een ander ziekenhuis. Op gyneco en verloskunde zijn we de maandag 24u van wacht, maar moeten we andere dagen wel maar werken tot 's middags. Op chirurgie (waar Lucie momenteel zit), zijn er geen wachten te doen, maar moet je wel blijven tot het werk erop zit.
Het werk valt alleszins al super mee: de vriendelijke assistenten of 'residentes' laten u direct al tussen de benen kruipen (het ene uitstrijkje of borstonderzoek na het andere, bevallingen, vaginale touchers...), of tenminste, dat is wat ik dénk dat ze mij opdragen, want dat Spaans is niet van de poes, al gaat dat al vlotter en vlotter, maar der is nog werk aan.
Anke en ik waren dus al direct van wacht, en dat houdt in: slapen van 4u tot 8u 's nachts en voor de rest op de 'spoed' wat hulpeloos rondhuppelen.
Wat de gezondheidszorg betreft: ze roeien met de riemen die ze hebben: heel weinig beeldvorming dus, nul comfort, bitter weinig hygiëne en steriliteit, aftandse gebouwen, maar zo lukt het blijkbaar ook. In België moet ik alvast niemand meer horen zagen over de financiële crisis... De dokters zijn hier ook quasi allemaal kettingrokers, zelfs binnen het ziekenhuis, en zijn niet te gegeneerd om hun peuken gewoon op de vloer te smijten.
Een ander opmerkelijk feit: de 'vrouwen' die hier zwanger zijn, zijn eigenlijk nog kinderen; meisjes van een jaar of 16-17 zijn hier eerder regel dan uitzondering. Triestig. In het straatbeeld lijkt het trouwens alsof bijna iedere jonge vrouw zwanger is.
We hebben nog niet veel van Córdoba kunnen zien (onze reisweg naar het ziekenhuis is alvast genieten), en wachten nu tot Lucie terug is om daar verandering in te brengen. In de toekomst staan al op het programma: educatieve rondleiding in alle vestigingen van Burger King en Subway, kwestie van toch te proeven van de lokale gastronomie. Later volgen ook de eerste deftige foto's, maar voorlopig zullen jullie het moeten doen met een voorsmaakje van de vliegreis en ons appartement..

Bij leven en welzijn: Chau!