Laatste dagen

Driewerf oneeeee!
Aan alle mooie liedjes komt een einde, en ons verblijf hier was een hit die zelfs John Lennon, laat staan Luc De Vos, niet kon componeren...

Eén van de laatste berichtgevingen op deze blog dus (check de samenvattende fotoreeks van de laatste weken!).

Een résumé van wat we sinds vorige week nog hebben gedaan:

- De donderdag had José, de medestagiaire die ons al bij haar thuis had uitgenodigd, ons geïnviteerd om Chinees op z´n Argentijns te gaan eten. De "Chop Suey" had wel iets weg van een Chinese maaltijd, maar de quasi rauwe wokgroenten, badend in zoetzure saus die eerder umami smaakte, zouden de Chinezen doen blozen. Erna werden onze maagsappen gelukkig gesust met een "Jackson Brownie" (andere fijne muzikale vondsten op het menu: "Britney´s Pears") in het rockende Johnny B. Good-café. Johnny zag dat het Good was.



- Veel tijd om de donderdag te verteren, was er niet: de vrijdagavond stond decaan Sambuelli aan onze deur, voor een laatste avond met hem, vol Argentijns entertainment. Hij trakteerde ons op een gastronomische maaltijd tijdens een tango-show, samen met de directeur van de Clínica Reina Fabiola, en nog een andere prof. Het eten was lekker, de danseressen en zangeressen schaarsgekleed (sommige tangobewegingen zouden verboden moeten worden in zo´n outfits), en de drank vloeide rijkelijk. Memorabel.



Het was 2u ´s nachts, maar in Argentinië komen ze dan pas goed wakker. Dus besloten we nog José te vervoegen in een ´boliche´. ´t Betrof een soort schouwburg, omgetoverd in een coole discotheek. Alweer met live rockoptreden. Met de vele vrienden die we dankzij José toen leerden kennen, dansten we de ochtend in. Memorabel.

- Tijdens het weekend konden we recupereren: bijslapen, ´s middags ontbijten bij de bakker, rondkuieren in de stad, een paar marktjes doen, een openluchtoptreden meepikken en wat trainen. Living life the Argentinian way!

- Maandagavond besloten we onze afscheidsreeks te starten, te beginnen in de Maternidad Provincial. Het was een blij weerzien met onze gynaeco-makkers. We leverden enkele Belgische kado´s af (de dokteres was in de wolken met de postzegels!), en we móesten per se blijven. Het was juist de verjaardag van iemand, en er was een feestmaal gepland. Er werd bijgekeuveld, er werd geschranst, er werd gezongen, er werd genoten. Memorabel

- Dinsdag zei onze pediatrie-chef, Dr. Gomila, "Belga, morgen moet je niet meer komen. Ga maar van iedereen afscheid nemen" En zo geschiedde..
In de Clínica del Sol zeiden de assistenten dat ze vanavond met ons nog gaan dineren, in het Hospital de Niños werden nog wat foto´s getrokken, en in de Clínica Reina Fabiola namen we samen met onze medestagiaire Mercedes (Jean-Pierre, het spijt ons dat we met de concurrentie overeenkomen..) afscheid, met taart en alles erop en eraan. Ook sprongen we nog een laatste keer binnen in de faculteit bij decaan Sambuelli.



De welgebuikte mens gaf me een omhelzing die mij zo´n minuut in ademnood bracht. De man verzorgde ons als waren we zijn Belgische buitenechtelijke kinderen. Memorabel.
Van zoveel mensen op 1 dag afscheid nemen, het liet ons niet onbetuigd. Gryspeerdt zou zeggen: blèiters. Inderdaad.

- Witte Donderdag en Goede Vrijdag zijn hier feestdagen. 2 vrije dagen om ons vertrek voor te bereiden, maar ook nog 2 dagen om met onze naaste makkers de bloemetjes buiten te zetten, en het zullen géén chrysanten zijn!

Nog even zijn we Córdobezen..

Herfst in Córdoba

Helaas, helaas..
Vandaag kregen we het ongelukkige nieuws dat ons internet niet meer in orde zal komen hoogstwaarschijnlijk.
Dat betekent dat jullie het voortaan zullen moeten doen met saaie tekstberichten, zonder foto´s.. (misschien zwier ik ze achteraf nog online, moest het jullie interesseren)
Maar goed, jullie hebben nog enkele vertellingen te goed!
Ik probeer het chronologisch te vertellen, maar het kan zijn dat mijn memorie me hier en daar in de steek zal laten..

Een tweetal weken geleden nodigde Ariel, de assistent met armen dubbel zo breed als mijn dijen, ons uit voor een avondje uit. Eerst gingen we lomito´s (typische Argentijnse warme belegde broodjes) eten, en hoezeer Ariel ons ook de gebakken speekselklier aanraadde, ik heb het aan me laten voorbij gaan.
De volgende halte was een boliche, een lokale discotheek. Let op, hier geen gedrogeerde gabbers, jumpers of marginalen van allerlei alooi. Gewoon een aangename muziekbar, maar ik voelde me toch aangerand in mijn eerbaarheid: vrouwen dienden hier slechts de helft te betalen van wat mannen moesten ophoesten om binnen te mogen, én ze kregen er een gratis drankje bij. Schande!
Vanaf 3u30 kropen er enkele overjaarse rockers op het podium, en kregen we zowaar een aangenaam rockend live-optreden. Een bejaarde panfluitspeler die kon shaken als de beste inclusief!
Pijnlijk was het wel om daags nadien na enkele uren slaap van wacht te moeten zijn. Maarja, onze jaren in Kortrijk en Leuven hebben ons wel gehard op dat vlak..

De zondag erna was het weeral prijs: José, onze immer goedgeluimde medestagiaire had ons uitgenodigd om deel uit te maken van wat Argentijnen op zondag doen: samenzijn met de hele familie, met enkele kilo´s vlees binnen handbereik. Dit alles in een stadje buiten de stad, Rio Ceballos. Onderweg reden we langs kunstmatige wijken: dorpen eigenlijk, die helemaal omheind zijn, met een wachter die alle onverlaten met verkeerde bedoelingen tegenhoudt.
Soit, we arriveerden op het buitenverblijf van de ouders van José (het hoeft niet gezegd dat ook zij weer té vriendelijk waren): een prachtige hacienda, met een dito zwembad (weliswaar met meer algen erin dan er doorgaans in de betere natuurwinkel in pilvorm te vinden zijn), grote aangelegde tuin, gastenwoning en een apart verblijf voor de conciërge. Te zot voor woorden als je de gewone Argentijnse burger gewend bent. Hoezeer de vader des huizes, een gepensioneerde rechter, benadrukte dat zij Argentijnse middenklasse waren, het viel moeilijk te geloven.
Het werd een super dag, met de beste asado die ik al gegeten had, in een zalig kader, fijne wandelingen (naar een stuwdam waar geen water meer is om gestuwd te worden) en heerlijke discussies. Dat laatste is iets waar de Argentijnen dol op zijn: hun land afbreken tot op het bot, maar toch chauvinistisch zijn. Vooral de befaamde regering Peron moest eraan geloven. Uiterst interessant.
Op de terugweg zaten we wel in een wolkbreuk die kon tellen (tot 100). Je moet weten dat de wegen hier niet al te effen zijn, dat vele auto´s geen functionerende lichten hebben en toch rijden als zotten. Tel dat bij de wolkbreuk, en je zal begrijpen dat we rondom ons het ene accident na het andere zagen gebeuren. Veilig voelde ik me niet bepaald...

Verleden week tenslotte, hebben we meegestapt in een betoging tegen de lage lonen van de mensen die werken in de gezondheidszorg. Een hele belefenis: verpleegsters die bijna op pensioen gaan, te pas, maar vooral eigenlijk te onpas ´hijo de puta´ horen scanderen, je komt het niet elke dag tegen...

Voortgestuwd door de opgelopen revolutiedrang, besloten Lucie en ik dan afgelopen zaterdag in de verschroeiende hitte naar Alta Gracia te gaan. Een stadje dat buiten een Jesuïtenklooster niet bijster veel te bieden heeft, ware het niet dat een zekere Ernesto Guevara a.k.a. ´el Che´ (een Cordobese geneeskunde-student, sounds familiar?) er zijn jeugdjaren sleet. Zijn ouderlijk huis is nu ingericht als museum. Het was de moeite waard, maar dan moet je wel even de donkere zijde van de medaille omdraaien, en enkel zijn ideologie en goede bedoelingen indachtig zijn. Anders kan je je nooit laten meeslepen in de Argentijnse bewondering voor de man.

Verder hebben we onze agenda hier nog wat volgestouwd met activiteiten, we moeten immers profiteren van onze laatste weken. Ik weiger echter af te tellen, al zal ik blij zijn om jullie allen terug te zien!

Nog enkele weetjes als afsluiter:

- De herfst is hier al meer dan een week bezig, en de temperaturen swingen nog steeds de pan uit, de laatste dagen zakte het kwik niet onder de 30 graden. De Argentijnen begrijpen er zelfs niet al te veel meer van, en verwachten dringend een verklaring van Frank Deboosere! Het is wel aangenaam om te zien dat ze er op het nieuws een half uur aan wijden, volledig gevuld met enkel beelden van Argentijnse esthetisch gemodificeerde vrouwen die in minieme lapjes badkostuum liggen te bakken.

- Tijdens een bezoek aan de lokale platenboer zagen we tot onze grote verbijstering meerdere (!) CD´s van Get Ready (de welbekende Belgische hitsensatie) liggen, parmantig tussen de Fun Lovin´ Criminals en Iron Maiden..

- Tot mijn grote blijdschap hebben ze hier de atletiekpiste gemaaid (u leest het goed). Vanaf nu kan ik er dus lustig intervaltrainen. Ik wordt er zelfs vergezeld door de Córdobese atletiekclub/Start-to-Runners. Voor mijn Belgische trainingsmakkers heb ik een paar foto´s getrokken, maar die zullen dus voor later zijn jammer genoeg.

Voilà, een hele boterham met préparé, maar twas lang geleden...

Ik zal jullie ondertussen rustig laten verderwerken aan de slingers, spandoeken, symfonische fanfares, e.d. die jullie voor ons in petto hebben bij onze terugkomst ;)

Tot binnenkort!

Problemitas

Beste blogbezoekers,

al meer dan een week kampen we hier met een niet-functionerende internetverbinding op ons appartement. Niet ongewoon hier in Argentinië, net zoals het niet ongewoon is dat ze niet zo vlug geneigd zijn er iets aan te veranderen. Het is bv. ook niet ongewoon dat de elektriciteit al meermaals is uitgevallen ´s avonds in het hele stadscentrum. Grappig hoe kruispunten dan onder controle gehouden worden door agenten met polyfone fluitjes.
Voorlopig is het dus behelpen met enkele bezoekjes aan cybercafés..
Hopelijk wordt het vlug in orde gebracht, zodat we nog eens een deftige post kunnen euh.. posten. Er is namelijk een hele hoop te vertellen, maar dat doe ik dus liever zónder een zwetende Argentijn naast me :)

In afwachting: gegroet!

Bezoek van een ancien

Hola amigos!

Héél af en toe laat Jonas me hier ook eens mijn zegje doen. Just joking, ik ben degene die het niet ziet zitten om de competitie aan te gaan met zijn literair talent ;)
De weken op pediatrie lijken voorbij te vliegen, mijn 14-daagse in het privaat ziekenhuis 'Clínica Reina Fabiola' zit er alweer op. Eventjes waande ik me weer in België: een ziekenhuis mét CT en NMR, mét allerlei technische snufjes in en buiten het OK en zelfs met een deftige cafetaria voor personeel & patiënten! En dat allemaal dankzij de steun van onze (door de 1 al meer de andere-) geliefde ex-koningin!
Het werk op het pediatrie-internaat was boeiend maar een beetje aan de luie kant aangezien er (gelukkig voor hen) weinig zieke kindjes waren. Meer tijd dus om met de asssistenten leute te maken. Op de consultaties hadden we dan wel weer onze handen vol en schaafde ik mijn 'Spaans-voor-baby's' zo best mogelijk bij.



Dit weekend was één van de zaligste tot nu toe hier. Kristof, onze vriend en medestagiair die hier 2 jaar geleden ook zijn skills mocht showen, kwam terug om zijn geliefde stad en amigos te bezoeken. Veertien dagen lang genoot hij van de tango, Quilmes en chicas ;p maar dit weekend was een topafsluiter.



Donderdagavond gingen we (alweer) asado consumeren, ditmaal met de assistenten van de Reina Fabiola. Met goedgevulde buik zijn we uitgaansbuurt Nueva Córdoba nog ingetrokken voor een slaapmutsje.



Vrijdagavond was het tijd voor het langverwachte verjaardagsfeestje van Valeria (onze teerbeminde gynecologe-in-spe). Zoals echte Argentijnse fiestas waren er pizza's, liters bier, latino-schijven en schaarsgeklede vrouwen in overvloed! Het werd een onvergetelijke nacht!



Overdag werden de uren gevuld met zwembad, artisanale marktjes en bezoekjes-met-pralines op het werk! :) Zoals jullie lezen doen we ons uiterste best om hier nog volop van de laatste maand te profiteren (en moeilijk is dat in Córdoba niet)

Tot zover mijn bijdrage deze keer, vergeet niet onze de foto-albums 'Buenos Aires' en 'vakantieweek' te checken want ik heb ook al mijn unieke :) foto's toegevoegd...niet geschikt voor gevoelige kijkers!

Besos,
Lucie

En Jonas kan het toch niet laten om nog enkele wetenswaardigheden voor de medica-liefhebbers toe te voegen:
- In het Hospital de Niños bv. moet iedereen op de 'spoedgevallen' een nummertje nemen en zijn beurt afwachten, een beetje zoals bij de beenhouwer.
- Gapende wonden, zelfs in het aangezicht, worden hier genaaid (alweer op volledig niet-steriele wijze) met behulp van een injectienaald en draad die meer weg heeft van een soort touw.
- Soms is het echt moeilijk om keer op keer te moeten horen dat peuters enkel frisdrank of fruitsap te drinken krijgen van hun ouders, en zo haast niet weten hoe water smaakt.
- Brandwonden en elektrocutie zijn hier dagelijkse kost, en zelfs over een derdegraads verbrand gezicht, reageren de ouders als was het maar een afgebroken nagel.
- Veel aangeboren afwijkingen ook (tetralogies van Fallot in overvloed), omdat de moeders het nalaten van foliumzuur te nemen tijdens de zwangerschap, of simpelweg niet afweten van het bestaan ervan.
U hoort het: dit alles wekt nogal wat frustraties op om dat met ledeogen te aanzien. Vandaar nog wat opgewektere nieuwtjes:
- Ik heb dit weekend een Argentijnse kapbeurt ondergaan. Het resultaat is nog te pruimen, maar het is een ervaring op zich. Zo wordt het haar in totaal zo'n 5 keer gewassen (zowel vóór als na het knippen zelf), smeren ze er 2 keer olie in (extra vierge), en knippen ze eerder in plukken dan volgens een rechte lijn.
- Goed nieuws voor mijn gewicht: mijn nieuwe verslaving heet empanadas. Ik kon er al een tijdje van genieten, maar laat ons zeggen dat ik er nu toch zeker om de 2-3 dagen móet gegeten hebben. Delicious en spotgoedkoop.

Ook van mij een beso, en hasta luego!

B.A.

Het werd allicht weer eens tijd voor een update!

Sinds het einde van onze vakantieweek hadden we het redelijk druk. Na onze behoorlijk rustige (understatement!) gynaeco/obstetrie-stage, drukte Prof. Gomila ons met de neus op de harde realiteit: ons uurrooster verschilt danig (onze neuzen waren net niet gebroken). Zo moeten we in het Hospital de Niños op maandag, woensdag, en vrijdag stage lopen van 8u tot 21u, en de andere dagen tot 14u + 2 dagen naar keuze in het weekend tot 21u. Het zal wél de overgang met het Belgische stagiairsregime aanzienlijk vergemakkelijken.

4 weken is het daar te doen, en 2 weken in alweer een privaat ziekenhuis (waar Lucie nu bijna 2 weken al heeft gestaan): de Clínica Reina Fabiola. U raadt het nooit, vernoemd naar onze eigenste vorstin! In de inkomhal vind je dan ook een portret van haar (voor haar kapsel hebben ze een koepel laten bijbouwen), met tekst en uitleg, of uitleg in tekstvorm, zo u wil. In tegenstelling tot de dame zelf, is haar ziekenhuis bijzonder kleurrijk en luxueus.
Maar goed, terug naar het Hospital de Niños: een gigantisch en relatief recent (publiek) ziekenhuis, met zelfs een CT-scanner en degelijk voorzien van medisch materiaal (al zijn we al sterk vervreemd van de Belgische standaarden).
In de voormiddag staan we op de zaal, samen met zo'n 8 sympathieke assistenten en 2 Argentijnse stagiaires. Ik moet het mannelijk geslacht vertegenwoordigen, samen met nog 1 andere (halve) kerel; het vergt bloed, zweet en tranen, maar mijn teennagels blijven ongelakt! Ik kwam ook al te weten (maar ook al opgemerkt in het straatbeeld) dat de Argentijnse vrouwen, arm of rijk, 't één en 't ander plastisch laten corrigeren, op correcte óf minder koosjere wijze. Met stip op nummer 1: bil-implantaten (Clement Peerens moest eens weten!), op de voet gevolgd door borsten uiteraard.
's Middags verplaatsen we ons dan naar de 'guardia' of spoedgevallen. Al bij al kunnen we niet al te veel uitsteken, omdat er overal volk in overvloed rondloopt, maar we zien wel een uitgebreid scala aan pathologieën (wel zónder de Kolacny-broeders op de achtergrond), die we in België nimmer zouden tegenkomen. Interessant genoeg dus. In die mate zelfs dat mijn twijfel om pediatrie te gaan kiezen (binnen enkele dagen is de deadline) voor volgend jaar, van tafel is geveegd.. Een primeur, beste mensen.

Verder het vermelden waard: verleden week is Kristof gearriveerd, een (loop)makker die hier 2 jaar geleden stage liep. Dankzij hem kan ik nog eens op deftig niveau trainen, zowel in het lopen, als in het empanadas- en asado-eten, én leren we nieuw volk kennen. Wicked!
Vanavond staat er bv. een asado op het programma, en morgen gaan we naar een 'club' om de verjaardag van Valeria (onze geliefde gynaeco-assistente) te vieren.



Het voorbije weekend was Anke met haar ouders naar Mendoza getrokken, en Lucie en ik besloten daarop om eens binnen te springen in Buenos Aires. Het contrast met Córdoba is groot: veel écht authentiek Argentijns charme valt er niet meer te vinden, maar het herbergt tevens een hoop mooie plekjes: presidentieel paleis, pleinen, antiekmarkten, Caminito (de gekleurde wijk), het Boca Juniors-stadium, zelfs een natuurreservaat én ontelbare Burger Kings. Zie de foto's zou'k zeggen.
Blij dat we 't gezien hebben, maar geef mij toch maar good ol' Córdoba!

Snik-fris en ijs-heet

Hier zijn we weer!
Allereerst wil ik me even tot m'n ouders richten. Ik wil hen nl. bedanken voor hun bezoekje. De blanke pit in mij moet bekennen dat het thuisfront - jullie incluis - me nauw aan het hart ligt, en hun bezoekje maakte het gemis iets draaglijker.

Tijd om de ruwe bolster weer aan het woord te laten. Onze vakantieweek zit erop en jullie krijgen uiteraard het verslag in de strot geramd. Fasten your seat- or sofa-belts!



Onze eerste halte lag in het uiterste noorden, op de grens met Brazilië: de watervallen (ofte 'Cataratas') van Iguazú. Terecht is dit 1 van de kanshebbers om verkozen te worden tot 1 van de nieuwe 7 wereldwonderen. Hier kreeg de natuur een vrijgeleide om de kracht van één van z'n elementen in z'n puurste vorm tentoon te spreiden. Een nietsvermoedende kabbelende plas die in vrije val transformeert in een kolkende Duivelskeel ('Gargante del Diablo'). Wij kregen de kans om het schouwspel te bewonderen van bovenaan, onderaan, op en in het water. Vanuit alle posities greep het ons naar de iets minder demonische keel...




Dit alles situeerde zich ook nog eens temidden van het oerwoud, waar we tijdens een avontuurlijke wandeling konden kennismaken met vreemde knaagdieren, bontgekleurde gevederden, spinnen waar Roselien menig gehucht voor zou bijeenschreeuwen, en reptielen die Dirk Draulans al uitgestorven achtte.
Tijdens ons verblijf in de prachtige tropen-jeugdherberg (mét zwembad en hangmatgelegenheid, onontbeerlijk in deze vochtige hitte) werden we geconfronteerd met het feit dat we weer "één van hen" waren: het verachtelijke species, 'toerist' genaamd. Vreemd hoe vlug je jezelf Argentijns begint te voelen.. Tussen de Britten én Hollanders (de hostel was nogal goedkoop en bood plaats aan enkele caravans), waren we echter weer de Belgen.

Na enkele dagen chillen in het kwadraat, stapten we opnieuw in de metalen vogel, richting El Calafate, in Patagonië (het uiterste zuiden van Argentinië). Daar valt al evenveel te beleven als in pakweg Spiere-Helkijn op een dinsdagavond, maar er zijn wél magnifieke panorama's en gletsjers te bewonderen (met alle respect voor de gletsjer in Gijs zijnen hof).
Anyway, we moesten onderweg wel een nachtje doorbrengen op de luchthaven van Buenos Aires. Daar hadden we enkele close encounters of the hard kind met de stoelen. 's Anderendaags kon de piloot, die gelukkig niet Turks geschoold was, ons via Ushuaia veilig en wel droppen op koudere bodem.



El Calafate is een stukje buitenland in Argentinië: niet alleen het steppelandschap, maar ook de properheid en architectuur van het charmante dorpje verschilt danig van wat we gewend zijn. Lucie en ik besloten diezelfde avond nog te genieten van de zonsondergang (er schuilt wel degelijk een romantische ziel in mij, ergens ver weg, nu kan ik weer enkele maanden op m'n beide oren slapen) rond het meer, maar dan wel te paard. 2 'gaucho's' (originele Argentijnse cowboys) leerden ons letterlijk het klappen van de zweep, zodat we 'Peste' en 'Charly' op z'n Argentijns, zijnde met één hand, binnen de gelederen konden doen lopen. Achteraf genoten we in hun hut bij een tas maté van hun verhalen over hoe ze hier wilde paarden en poema's vangen. Verbijsterend! En ik die al trots ben als ik hier een kakkerlak zonder lasso kan buitenkegelen...



De volgende dag op het program: de gletsjer Perito Moreno. Onderweg tegengekomen: condors, arenden, ñandu's (een soort hippe struisvogels), zilvervossen,.. De gletsjer zelf is op zijn zachtst gezegd een schoon zicht, de foto's zeggen waarschijnlijk genoeg.. Al Gore vervloekt hem wel. Hij is nl. stabiel: in de winter groeit hij weer evenveel aan als hij in de zomer afbrokkelt.
Ik moet zeggen: zo'n stukje gletsjer in een glas cola geeft een nieuwe dimensie aan het woord 'verfrissend'.

Jammer genoeg was daarmee ook het laatste hoofdstuk van onze reis geschreven. 7 dagen, 7 vluchten en 7 verse onderbroeken later konden we voldaan terug onze Cordobese stulp begroeten.

2 bekenden...

Toch nog een mededeling van onze avonturen tijdens onze laatste week op gynaecologie en verloskunde, vooraleer we binnen een paar uur op reis vertrekken.

Sinds maandag werd Córdoba getroffen door een hittegolf. Tenzij gemiddelde temperaturen van 37°C u nog normaal lijken.. Het was zó heet dat ik tijdens het lopen een extra paar wenkbrauwen moest opplakken om de zweetstroom uit mijn ogen te houden. Het énige moment waarop ik ooit jaloers ben geweest op Filip Dewinter.

Deze week drukte een aanstaande moeder mij ook op het hart tijdens de consultaties dat haar spruit mijn naam zou dragen. Een hele eer voor mij, maar dat kind gaat jammer genoeg een leven vol spot tegemoet.

Woensdag tenslotte, waren we getuige van het Cordobese Student Welcome Concert. Éen van de drukste lanen in het centrum was afgesloten, en nationale muziekhelden speelden de ziel uit hun lijf (het was eens iets anders dan Discobar Galaxie of pakweg Balthazar ;) ).

De muziek nam het hele publiek (of eerder de gigantische mensenzee) zodanig op sleeptouw, dat zelfs de broekventjes van Metallica op Werchter er bleek van zouden worden. Conclusie: aanstekelijke muziek, amusante sfeer én gratis inkom en drank & eten aan spotprijzen. Beat that, Herman Schueremans!

Toch wel toppunt van de week was dit weekend toch wel het bezoek van 2 mensen, die volgens zij die het kunnen weten mijn ouders zijn. We werden jammerlijk genoeg getart door het noodlot: na zonneschijn kwam regen (ook de spreekwoorden verschillen hier in Argentinië). Desalniettemin werd het een blij weerzien, hebben we onze favo spots in Córdoba kunnen tonen, en vandaag hebben we toch mogen proeven van de zon! Een zalig culinair (empanadas, asado), cultureel (jawel, zelfs een museum bezocht!), sportief (vader-zoon duurloop kon niet ontbreken), bestiaal (Córdoba heeft een magnifieke zoo!) en familiair weekend! (Lucie heeft het overgrote deel van de foto's, die mag je na ons reisje verwachten)

Nu dus het weekje vakantie, en vanaf 2 maart worden we verwacht op de afdeling pediatrie, waar we 6 weken de immer amusante Argentijnse kleintjes gaan opvangen.

Op aanvraag ook dit bericht van mijn ouders, geniet ervan:

Beste vrienden, familie, collega's,

Stilaan beginnen we te wennen aan het Argentijnse leven, dat blijkbaar zo'n 4 à 5 later in gang schiet dan bij ons. Vrijdagavond zijn we aangekomen, na een lange busrit, bij onze zoon Jonas, Lucie, en Anke. We waren heel tevreden van elkaar terug te zien. Na de snikhete dagen van de voorbije week werden we overspoeld in Córdoba met regen. Gelukkig hadden we de regenjas bij om de stad te verkennen. Het is een leuke stad met veel aangename restaurantjes. Vanavond vertrekken we met de bus naar Salta en morgenvroeg trekken we met de auto de Andes in. Vrijdag terug naar Buenos Aires voor 2 dagen, en zondag terug naar het koude, drukke, vol fijn stof hangende België...

Vele groeten van Erwin & Katrien!

San Valentin in Córdoba

Here we are again.

De afgelopen week is er niet al te veel gebeurd eigenlijk (al is dat in Argentinië nogal relatief). Maandag waren Lucie en ik weer van wacht in de Maternidad Provincial, en besloot menig vrouw te bevallen. Deze keer ook 's avonds tijdens onze wacht kunnen genieten van een - hoe kan het ook anders - asado (bbq dus) op het binnenkoertje. Gezellig samenzijn met de dokters en assistenten van wacht. Sfeervol én lekker tot en met. Typisch Argentijns dat een ziekenhuis, waar niet eens de middelen voorhanden zijn om een vrouw in propere omstandigheden te laten bevallen (zie ook de foto's die ik heb toegevoegd aan het album 'Hospital Materno Provincial'), wel beschikt over een volledig uitgebouwde stenen barbeque-set waar de Belgische amateur maar kan van dromen.

Ook hebben we deze week onze week vakantie volgestouwd: we trekken vliegtuigsgewijs (wegens gebrek aan gepast schoeisel om de tocht te voet aan te vatten) eerst naar het noorden, enkele dagen naar de watervallen van Iguazú, om dan van daaruit naar het uiterste zuiden te vliegen, naar el Calafate, het gletsjergebied in Patagonië.
Het lijkt alleszins veelbelovend..

Voor de watervallen, was het wel best dat we ons lieten vaccineren tegen Gele koorts (al leek een episode bloederige diarree, geelzucht, bloedingen en neurologische afwijkingen mij ook wel eens leuk om mee te maken, maar goed), zo lieten de dokters ons hier verstaan. Dus namen we de taxi naar een pediatrisch ziekenhuis aan de andere kant van de stad. Aan het deurtje met "Vacunación" stond inmiddels al een serieuze rij te wachten. Maar het ging vooruit (Raymond vhG kan het beamen), en de prik was vlug gezet (zonder een traan te verpinken zelfs!). Een lolly kreeg ik helaas niet. Een staaltje van de Argentijnse efficiëntie: binnenkomen, naam en paspoortnummer zeggen, vaccinatiebewijs in ontvangst nemen en prik krijgen. Dat we Belgen waren, was geen enkel probleem, no questions asked. Een bijdrage was volledig vrijblijvend. Een Argentijn moet maar eens proberen in België zomaar in een rij te gaan staan om een - gratis - vaccinatie te krijgen...



Gisteravond waren we opnieuw uitgenodigd bij Valeria om op haar terras te gaan proeven van Choripan: een soort hot dogs, maar dan met chorizo. Het werd een uiterst gezellige avond, met lekker eten, geestige én zatte (er ís een onderscheid) mensen, prachtige Argentijnse folkgezangen live, en dans. Bedtijd: 5u.

Stay tuned voor onze volgende bijdrage, al kan die misschien maar voor binnen een week of 2 zijn (na onze reis)

Lazy Weekend

Weinig nieuws te melden deze keer.
Dit weekend was zoals het ook eens hoort te zijn: lazy. Lang slapen en vandaag geslenterd naar een gemeentelijk (openlucht) zwembad, alwaar we geïnterviewd werden door de lokale kleintjes. Vooraleer we binnen mochten, moesten we wel nog een medische keuring ondergaan. Omdat we Belgen waren, volstond het om onze naam te spellen, en kregen we zo ons goedkeuringsbewijs. Gelukkig maar, want als ze mijn vreemde ziektes op het spoor waren gekomen, werden we zeker gedeporteerd...
Mijn 2 weken in de Clínica del Sol zitten er ook op. En ik zal het missen (zie de nieuwe foto's). De laatste week toch nog enkele kleintjes op de wereld kunnen zetten, en aangezien ik het eerste was dat ze zagen nadat ze door die nauwe tunnel waren gekropen, zijn ze meteen ook goed voor een eerste traumatische ervaring van jewelste!
Nu volgen terug 2 weken in het Hospital Materno Provincial, samen met Lucie deze keer. Ook een traumatische ervaring van jewelste ;)
Na die 2 weken hebben we onze week vakantie, die in volle voorbereiding is, dus je hoort later meer..

Muchos groetos!

Moet er nog zout zijn?

M'n waarde blog-volgers,

Afgelopen weekend hebben Lucie en mezelve één van de meest memorabele trips van ons leven gemaakt (de wekelijkse trip naar pitta Nan in Leuven buiten beschouwing gelaten), dat schrééuwt om een verslag, maar eigenlijk zeggen de foto's zoveel meer... (een kleine selectie van de honderden vind je hier asap)
Ons pseudo-drukke werkschema gebood ons om vrijdagavond pas de nachtbus te nemen richting Salta, "la linda" ('s morgens de nachtbus nemen zou ook vrij belachelijk zijn), een pittoreske stad aan de voet van de Andes in het noorden van Argentinië, op zo'n 800 km van Córdoba. De Argentijnen reizen erg veel met de bus, dus het netwerk én de bussen zelf zijn bijzonder goed uitgebouwd. De zetels zouden niet misstaan in de betere salons bij ons, en je krijgt een warme maaltijd en ontbijt der bovenop.
's Nachts dus geslapen (of wat ervoor moest doorgaan), om de zaterdagmorgen dan in Salta toe te komen. De stad zelf moest nog ontwaken, dus hebben we dan maar eerst onze spullen gedropt in ons hotelletje. Dat laatste was redelijk proper voor Argentijnse standaarden, maar bleek wel in een minder propere wijk te liggen. Nu goed, voor een vuilak als ik gaf dat geen problemen.
Zaterdag hebben we de stad, gelegen op 1152m, zelf verkend. Ze werd op 16 april 1582 gesticht door de Spaanse conquistador Hernando de Lerma (copyright Wikipedia), en dat heeft zo zijn sporen nagelaten in de stad: prachtige architectuur (de neo-klassieke kathedraal, Iglesia de San Francisco, Cabildo colonial), pleinen, en Spaans als voertaal (jawel!).



Genoeg Trotter-gezever. Ik verwijs hiervoor naar de foto's. Ook hebben we met den 'teleferiek' de San Bernardo heuvel beklommen, met een schoon uitzicht over de hele stad en een hoop artificiële watervallen.
Ook hebben we zaterdag een excursie geboekt, waarvoor we zondag vroeg paraat moesten staan. En dan bedoel ik wel héél vroeg. Onze gids ging ons om 6u50 komen oppikken aan het hotel, dus we maakten dat we ruimschoots tijd hadden om ervoor nog te ontbijten. Het werd bijna een brunch, want onze gids was er pas een goed uur later. Goed om te weten: in Salta is er een uurverschil van een uur met Cordoba, één van de vele trivia die onze gids ons later wist te vertellen :)

We vertrokken dus voor een tocht van zo'n 540 km, waarvan 140 op onverharde wegen, in een Renault Kangoo, samen met onze gids (Julio), een Nederlands meisje (6 weken alleen rondreizend in Argentinië en al even goed Spaans sprekend als Frans), en een Japanse Braziliaan met een serieuze autismespectrum-stoornis.



Het was regenachtig bij ons vertrek, maar tegen de middag kwam de zon er weer goed door. Leve het Argentijnse weer! Al snel ruilden we de stedelijke omgeving voor weidse panorama's langsheen het traject van de Tren a las Nubes, de verbinding met Chili doorheen de Andes waar menig ingenieur zijn kop heeft over gebroken en waar menig arbeider (een 350-tal) het leven bij heeft gelaten tijdens de constructie (de hoge bruggen werden gebouwd zonder hydraulische hulpmiddelen!). De ongereptheid kan ik moeilijk beschrijven, dus verwijs ik alweer naar de foto's. Vergezichten op bergen die een regenboog aan kleuren herbergen. Na iedere bocht moest ik m'n camera weer paraat houden, en dat zou heel de trip zo blijven. Een magnifiek staaltje schepping, geen wonder dat de Argentijnen zo katholiek zijn...
Onderweg deden we nog de archeologische restanten aan van een pre-Inca nederzetting (de scherven keramiek lagen er gewoon voor het rapen, Gijs, uw muntencollectie kan dr een puntje aan zuigen!), en het gehuchtje Santa Rosa de Tastil, alwaar we een koffie dronken uit 'jatten' die sinds hun creatie waarschijnlijk nooit waren afgewassen. We klommen hoger en hoger, tot boven de 35oo m (nu weet ik ook ne keer hoe het is om 'lichte' te zijn in het hoofd), en aten 's middags in San Antonio de los Cobres, een mijndorp annex sociale woonwijk, waar de confrontatie met de armoede ons weeral eens deed slikken.
Nu op weg naar de Salinas Grandes op het langste stuk onverharde weg, omgeven door Lama's (waarvan er 1 eerder die dag met smaak werd verorberd door Lucie) en Lama-achtigen waar ikzelf en Wikipedia de naam schuldig moeten van blijven.



De 'Salinas Grandes' is een gigantische zoutwoestijn (de natuurkundige uitleg omtrent het ontstaan ervan, zal ik jullie besparen), die fotogenieker is dan de gemiddelde baby. Een zicht dat we nooit meer vergeten..
Op de terugtocht (tot boven de 4000 m) langsheen de nog steeds adembenemende Sierra's naar Salta deden we nog Purmamarca aan, een echt authentiek dorpke.
Twas enorm vermoeiend, maar ferm de moeite waard. En als dessert na de uitputtende tocht: nog 11 u terug naar Córdoba, om maandag de schreeuwende vrouwen weer bij te staan. We waren nog maar net vertrokken, of er brak een hels onweer los. Jammer genoeg bleken de luxe-bussen hier zo waterdicht als een zwembroek: het water drupte uit alle spleten en naden naar binnen, en het toeval wilde net dat mijn stoel juist onder een ventilatiegat gepositioneerd stond. De Argentijnse regen smaakt een tikkeltje zoeter als bij ons, met een matige afdronk.
Argentina, u gotta love it...

Privaat

Nog even een korte update op algemeen verzoek:
Ik heb afgelopen maandag Lucie opgevolgd in de Clínica del Sol, een private kliniek, in tegenstelling tot de publieke Maternidad Provincial. Het clienteel hier zijn dus mensen die wél een ziekteverzekering hebben, en kunnen dus wat comfortabeler ziek zijn of bevallen. Alhoewel, het is nog steeds niet te vergelijken met België. Enkele voorbeelden:

- In de operatiezaal zijn ze nogal inventief: houten planken in plaats van armsteunen, het reservoir van een blaassonde is hier een gebruikte latex handschoen. De steriele papieren wegwerpschorten die wij in België gebruiken, steken ze hier na gebruik even in de autoclaaf (een toestel om materiaal te desinfecteren) om dan opnieuw te hergebruiken (de zweetgeur van de obese chirurgen is helaas wel autoclaaf-resistent), net zoals de papieren mondmaskers en haarnetjes.
- Voor de écht rijken zijn er VIP-kamers mét frigo, airco en elektrisch ziekenhuisbed.
- Voor de rest, zoals Lucie reeds vermeldde: roken, eten en bellen à volonté in het O.K.
- De sfeer is hier wel super: er zijn 5 assistenten (een stuk minder dan in de Maternidad) die ongelooflijk vriendelijk en begaan zijn. Ze laten je ook veel doen (al hoop ik dat degene die de dossiers die ik in het Spaans moest schrijven, moet lezen, een mondje Sanskriet verstaat) én nodigen ze ons uit op het ene evenement na het andere, of geven telefoonnummers door van familie en vrienden waarop we tijdens een of andere uitstap beroep kunnen doen.
- De assistenten worden ook dikwijls opgebeld door dr. Wolff dat ze (+ den Belg incluis) meteen een koffie moeten komen drinken in de koffiebar rechtover het ziekenhuis. Daar gaan we uiteraard niet tegenin..
- Het eten is hier ook stukken beter: milanesas (een soort schnitzels), gelatine van een vreemdsoortige roodachtige substantie als dessert, ravioli met een vreemdsoortige groenachtige substantie vanbinnen, vreemdsoortige substanties van allerlei kleuren eigenlijk.. máár het smaakt enorm!
Glazen worden wel niet afgewassen: enkel eens onder de kraan gehouden voor de volgende :)
- Hier weten ze al dat "Choonass" of "Dzzjoonas" een bijbelse naam is.
- Tis hier de ene keizersnede na de andere te doen. De reden voor het overwicht van keizersnedes t.o.v. normale bevallingen in Argentinië is simpel: voor een gewone bevalling krijgt de gynecoloog van de ziekteverzekering 80 peso's (20 €), voor keizersnedes een heel stuk meer. + ze kunnen het een beetje plannen zodat het hun best uitkomt :)
- Ook al de pasgeborenen mogen vasthouden en aan de moeder showen. Ik moet ook ergens een molecule vrouwelijk hormoon zitten hebben, want mijn moederinstinct kwam zowaar boven. Ik ging ze nog just niet beginnen borstvoeden..
- Hoezeer ik de moeders ook de namen 'Craene', 'Gigi', of 'Wilhelmina' aanraad, ze kiezen eerder 'Francisco' ofzo. Hadden ze de goddelijke Craene gekend, dan liepen er hier massa's rond ;)

Vanavond worden we verwacht op een hamburguesa-asado (wij zorgen voor het dessert: pannenkoeken!), en dit weekend gaan Lucie en ik naar Salta. Kwestie van al te weten waarover de volgende post zal gaan (als jullie nog niet doodverveeld zijn).

Tot blogs!

Onverwachtse trip

Enkele dagen geleden waren we uitgenodigd door de assistenten van de Clínica del Sol om met hen iets te eten. Toen we gisterennamiddag dan uiteindelijk op het appartement van Valeria toekwamen, bleek dat we eigenlijk uitgenodigd waren op het buitenverblijf van de directeur van het ziekenhuis (Dr. Wolff) in Carlos Paz, in de Sierra's. Dat is zo'n 3 kwartier buiten Córdoba. Dé toeristische trekpleister (downtown is het vooral een uitgaansoord, een beetje Lloret de Mar-achtig, maar dan zonder de cliché spierwitte-bebierbuikte-Europese toeristen met bijpassende Heineken-pet), én een schoon stukske natuur.
We namen dus de bus hier in Córdoba, samen met de assistenten, zonder te weten waar we ons mochten aan verwachten. Nadat we aangekomen waren, hadden we allemaal serieuze schaafwonden op onze kin (de ondergrond daar is nie zo geschikt voor als uw mond zo wijd open valt van verbazing). Over nen tuin gesproken... (ik verwijs naar de foto's in de rechterbalk - opgelet voor het verantwoord naakt!)



Mijn eerste kennismaking met Dr. Wolff (die erop staat om ons aan te spreken in het Engels), verliep behoorlijk informeel: hij bekeek me, en zei al lachend tegen Lucie: "But he's a baby! How old is he?" De toon was gezet (F majeur, nvdr.). Mensen die m'n geheim willen weten om er toch zo jong te blijven uitzien, kunnen mijn rekeningnummer op vraag verkrijgen.
Soit, tijdens het zwemmen in het zwembad met ideale watertemperatuur (belangrijk voor iemand met een dermate lage BMI als ik) konden we genieten van de betere patisserie en frisdranken.
We waren na een tijdje het zwemmen annex zonnebaden wel wat beu, maar geen nood, de zoon van Dr. Wolff trakteerde ons op een tochtje met de quad rond het meer. Nog meer bewondering, én alweer een decor dat smeekt om belopen te worden...



Toen het al donker begon te worden, stroomden er nog wat gasten toe (3 anesthesisten), kwestie van de voorziene 7 kg vlees op te krijgen. Dat bleek geen probleem. (trouwens: een gigantische pak frieten waarover er een hoop roereieren gekletst waren, wordt hier als aperitief gegeten).
Om het diner compleet te maken: appeltaart en ijstaart.
Vreemd ook, om zo amicaal om te gaan met mensen, waar je in België al bang van bent als je witte schort wat scheef hangt, of die je nog aanspreekt met beleefdheidsvormen die enkel in het middelnederlands bestonden. Ik heb trouwens ook nog niet veel anesthesisten gezien die met een serieus stuk in hun voeten, nummers van Paul McCartney in het Spaans meezingen..
Na het nakaarten (schoppens waren troef), moest er ook gedacht worden aan hoe we thuis gingen geraken. Twas immers al 2u gepasseerd. Op goed geluk heeft Dr. Wolff ons in zijn cabrio naar het busstation gevoerd, en der stond al mooi nen bus op ons te wachten. Om 3u30 zaten we in ons bed, 3,5 uren later was de sfeer echter al een stuk minder toen de wekker van zich liet horen.
Onze volgende date met de assistenten ligt ondertussen al vast.
Het kan dus niet genoeg gezegd worden: de Argentijnse gastvrijheid en vriendelijkheid is moeilijk te vatten voor een Belg die opgegroeid is in een land waar één van de eerste dingen die je leert is: 'spreek nooit met vreemden'.

Hasta luego!

PS: Ondertussen kan je ook al enkele foto's bekijken van op de gyneco-consultaties in het Hospital Materno Provincial (volledig vrijblijvend uiteraard), er wordt tenslotte ook nog altijd gewerkt!

Argentijnse wachten

Gisteren en afgelopen nacht zijn Anke en ik (Jonas) weer van wacht geweest in el hospital materno provincial.
Enkele impressies van de voorbije wachten:

- de zogenaamgde 'guardia' voor gynecologie en verloskunde bestaat uit 2 'alkoven' (hiermee scoor ik weer een credit bij Mathieu) recht tegenover elkaar, enkel gescheiden door een gordijn. Preuts moet je hier niet zijn..
- de verpleging loopt daar wel rond (of eerder: zit, eet en drinkt), maar wat hun rol daar eigenlijk is: nobody knows.. Al is 'Jorge' er blijkbaar om ons zijn beste Engels te showen (in de zin van: "yes, the table, yes"), voor de rest mompelt hij maar wat binnensmonds, en zorgt hij dat zijn okselvijvers voldoende bewaterd worden.
- men komt daar wel eens boeiende mensen tegen, of eerder geboeide mensen, geflankeerd door agenten die hen uit een of andere goot hebben opgepikt (in het ziekenhuis is er trouwens permanent een koppel agenten aanwezig)
- hordes vrouwen wachten op hun beurt in de gang, en dan kan het al eens gebeuren dat er één van hen bevalt, op de wc, naast de deur van de guardia.. Het zotte aan dit verhaal is, dat dat meisje nog maar naar schatting max. 26 weken zwanger was (ze liet haar zwangerschap niet opvolgen, dus niemand wist hoe lang ze al zwanger was), en ze dus een foetus van zo'n 25 cm en 1600 g in het toilet heeft gedropt. Gelukkig weten ze hier van aanpakken: direct het 'kind' in een paar plastic zakken gedraaid, en naar de neonatologie gebracht, alwaar het tot onze verbazing kon beademd worden, en het er zelfs nog (waarschijnlijk slechts van korte duur) levend vanaf heeft gebracht. Loco!
- een vrouw die naar eigen zeggen 38 weken zwanger was, kwam in allerijl binnen. Althans, zo hadden haar vriendinnen het haar toch gezegd. Ze zag er alleszins niet zo uit (bij de meeste vrouwen hier moeten we dekking zoeken omdat ze echt op ontploffen staan), en we konden ook geen foetale harttonen horen. Bleek dat ze 38 dagen zwanger was. Bij navraag dacht ze trouwens dat er maar 5 dagen in een week waren ook (terwijl dat er in Argentinië uiteraaaard 6 zijn).
- tegen 1u 's nachts loopt het zo wat op z'n einde, en dan moeten we nog tot 4u in een keukentje gaan zitten, waar het (vrucht)water uit de muren drupt, waar de betere telenovela-kijkster haar hart kan ophalen aan het tv-aanbod (trouwens: 'Betty La Fea', de originele 'Sara' is van Colombiaanse makelij, en niét Argentijns blijkbaar), en waar zelfs dwergen als mezelve moeten opletten bij het opheffen van de armen om ze niet afgemaaid te zien door de ventilator.
- om 4u kruipt ondergetekende dan ook gaarne onder de wol (of eerder: jutezak), om 4u later weer paraat te staan om met zoveel mogelijk (wetenschappelijke!) interesse de vrouwelijke genitaliën gade te slaan...

Foto's

Het is me dan toch gelukt:
voor de mensen die facebook wat te ingewikkeld vinden: diavoorstellingen van onze foto's vind je nu ook terug hier op onze blog (eventjes naar beneden scrollen, rechts op de pagina). Als je erop klikt kan je ze groter bekijken.
Enjoy!

Schranspartijen

Waarde parochianen,
Enkele dagen geleden werden we dus opgepikt door Prof. Ruben Sambuelli, de decaan van de geneeskunde faculteit van de 'Universidad Católica de Córdoba', en zijn echtgenote. Bestemming: een typisch Argentijns restaurant voor een befaamde 'asado' (bbq). Het moet gezegd: de Argentijnse vriendelijkheid en gastvrijheid kent geen grenzen. Het werd een ware schranspartij: ik heb waarschijnlijk mijn volledige gewicht in vlees moeten naar binnen proppen (de volle 3,7 kg), waar ik als trotse carnivoor uiteraard weinig bezwaar tegen had. Groenten waren wel schaars, waar ik evenmin weinig bezwaar tegen had.
Het echtpaar Sambuelli was de max: het was duidelijk dat de vrouw de broek droeg (voor deze avond was het echter wel een fifties-kleed maar soit). Hij kreeg voortdurend op zijn oren omdat hij mij en mijn lieftallig gevolg maar bleef vlees aanbieden (uiteraard heb ik niet geplooid), en gromde dan maar stil "tss, die vrouwen eh".
Over de maaltijd zelf dan maar: alle soorten vlees, met toch enkele bijzonderheden: nieren en fijne ingewanden, gevuld met een soort compote van gezouten lever. Dit laatste heb ik toch maar een kans gegeven, om die mensen niet te ontgoochelen. Twas niet te vreten, maar verder dan een groene "mmm, muy bien" kwam ik niet :)
Enfin, het was een vreed gezellige avond, nog gevolgd door een helse rondrit in Córdoba (getuige hiervan de buil op Lucie's hoofd).
Om onze moeders gerust te stellen: voor de rest eten we wel gezond: we koken meestal zelf, met vooral veel groenten (onze Caesar's salad is verrukkelijk).
Gisteren dan verder Córdoba verkend. Bestemming: el parque Sarmiento. Twas snikheet (voor de liefhebbers: foto's van mijn torso en ander ongedierte zijn toegevoegd aan het foto-album of facebook cfr. link in de vorige post - niet voor gevoelige kijkers!) maar zalig chill om zo het weekend door te brengen. + ik heb de ultieme runner's heaven ontdekt! Een prachtig decor om ellenlange duurlopen af te malen, ik begin er straks aan.. Na een dutje van zo'n 12 uren (nix doen is vermoeiend!) moet dat wel lukken.

We hopen dat het met jullie ook allemaal goed gaat.
Tot onze volgende post!

Little People in the Big City

Tijd voor een update!
Ondertussen beginnen we het al wat gewend te worden in de kliniek, de assistenten en dokters zijn een leutige bende, en een grote werkdruk is er niet echt (understatement of the year!). Op één van de schaarse pc's in het ziekenhuis wordt naar believen muziek gedownload van de betere Argentijnse schlager-kweler (al heeft Dr. Singh wél Pink Floyd als ringtone). De assistenten zeggen dan nog zelf over de nurses dat ze 'fat & lazy' zijn (der is iets van aan; twas trouwens nen assistent die nogal graag z'n Engels oefent). Rond 12u 's middags kunnen Anke en ik dus al op 't gemak richting appartement slenteren. Alhoewel, nu zullen we da waarschijnlijk niemeer doen, want de assistenten waren stomverbaasd dat we door de 'barrio' waar het ziekenhuis gelegen is, een soort sloppenwijk eigenlijk, wandelden. Tzou blijkbaar levensgevaarlijk zijn (alhoewel ik me nog redelijk veilig voelde daar), dus in 't vervolg wordt het met de taxi :)
Enkele weetjes:
- In het ziekenhuis heet ik Chooonasss (te pronunciëren met een aardappel, of de betere koolgroente in de mond).
- Het povere ziekenhuis waar Anke en ik staan, is een publiek, dwz gratis, dus de patiëntenpopulatie omvat vooral de minderbedeelden..
- Argentijnen zijn echt wel voetbalgek, kinderen van een jaar oud hebben al een voetbalshirt aan, én ze kennen Club 'Brujas'
- Om de mannenpraat verder te zetten: de karren die hier rondcrossen zijn een streling voor het oog (net als veel Argentijnse vrouwen): magnifieke Ford & Dodge oldtimers, voor de rest veel Fiats, Volkswagens (de Golf is hier de 'Gol') en Chevrolets (eigenlijk de Opels van bij ons, waarin het Chevrolet logo zit verwerkt)
- De dokters hier zijn ferm geïnteresseerd in hoeveel de dokters in België verdienen (ik durf het hun bijna nie zeggen)
- Het inschrijvingsgeld om geneeskunde hier te studeren, bedraagt 40 pesos (zo'n 10 euro)
- Onze Vlaamse voorgangsters hebben ons een gigantisch pakket achtergelaten, waarvoor dank!
- De decaan van de Univ van Córdoba was hier ook langs geweest toen wij op stap waren, en hij heeft enkele lokale zoetigheden achtergelaten, met een brief, waarin hij ons uitnodigde om vanavond met hem en zijn lieftallige echtgenote op z'n Argentijns te gaan dineren.. Bring on the meat!!! (dat laatste niet bedoeld op die lieftallige echtgenote uiteraard)
- Córdoba hebben we al een beetje kunnen verkennen: mooie straatjes, parken, coole winkels, goeie ambiance, máár nog veel meer te verkennen. Foto's vind je hier: http://www.facebook.com/album.php?aid=71727&l=d76cb&id=665740935 (op de blog kan je niet al te veel foto's ineens posten)
- Op het programma de komende dagen: picnicken/zwemmen? in het grootste park (kwestie van mee te doen met de vrouwen en mijn string in mijn adonis-lijf te laten brandmerken), de Dakar-karavaan gaan spotten, eens een goed toerke om te gaan lopen zoeken, en o ja, nog wat gaan 'werken' :)

Nog een woordje van Lucie:
Het wordt moeilijk om de poëtische berichten van Jonas te evenaren maar ik hoop dat er toch ook enkele fans op nieuws van mij zitten te wachten :)
In de clínica privada is het rustige Zuid-Amerikaanse sfeertje ook goed te voelen. Tussen 2 operaties zitten we thee met croissants te eten IN de operatiezaal. Semi-sterilidad noemen ze dat..De operaties zelf zijn gelijkaardig aan die in België, behalve dan de technische snufjes die hier ontbreken. Ook gek is hoe gehecht de mensen hier zijn aan hun gsm, niet te doen. Gisteren bij een bevalling bv. de mama perst, de gsm van de papa rinkelt en die neemt op tgemakske op natuurlijk. Of de assistenten gebruiken hun playlist van hun gsm als radio in het ok. (de anesthesist staat dan lekker mee te zingen en dansen op latinomuziek die mij compleet onbekend lijkt)
De weg naar de clínica leg ik ook te voet af, dwars door het centrum dus no worries..Ik kom per wandeling ook gemiddeld 5 politieagenten tegen (en nog meer honden). Toch voelt het vreemd als lijkbleke nagestaard te worden en af en toe het woord "turista" te horen vallen.
Het weertje hier is mijn favoriet :)

Gegroet!
Uw beminde Argentijnse afgevaardigden

Het appartement

Zicht bij het binnenkomen














Onze keuken




















De mini-badkamer















Uitzicht vanuit de master bedroom

Vliegreis

Verveling op het vliegtuig, het komt voor!















Vliegveld van Santiago de Chile tussen de bergen








Wachten..














Proudly sponsored by...

Dag 1: 28 uur werken...

Gisteren onze eerste dag in la Maternidad Provincial, voor alle duidelijkheid: niet als patiënt (al waren ze geneigd om mij meteen op te nemen op de dienst neonatologie). Blijkbaar was dat een half uur wandelen, en in de gietende regen dan nog (om jullie gerust te stellen: 't heeft maar een voormiddag geregend, sindsdien is het al weer stralende zon à 30 graden). Bij aankomst moesten we 'ns goed fronsen: het krioelde daar binnen letterlijk van zwangere en minder zwangere vrouwen, hun wanhopige partners, kinderen die niet aan de leiband gehouden werden, honden en katten (!), eveneens niet aan de leiband, en ander gespuis.
Na het nodige zoekwerk, ontmoetten we Prof. Cacciavellani, waarbij we al meteen ons Spaans (Sí en nó zijn mijn favorieten) moesten boven halen. We werden ook opgesplitst: we roteren in een schema van telkens 2 weken gynecologie, verloskunde, en gynecologische chirurgie, dit laatste in een ander ziekenhuis. Op gyneco en verloskunde zijn we de maandag 24u van wacht, maar moeten we andere dagen wel maar werken tot 's middags. Op chirurgie (waar Lucie momenteel zit), zijn er geen wachten te doen, maar moet je wel blijven tot het werk erop zit.
Het werk valt alleszins al super mee: de vriendelijke assistenten of 'residentes' laten u direct al tussen de benen kruipen (het ene uitstrijkje of borstonderzoek na het andere, bevallingen, vaginale touchers...), of tenminste, dat is wat ik dénk dat ze mij opdragen, want dat Spaans is niet van de poes, al gaat dat al vlotter en vlotter, maar der is nog werk aan.
Anke en ik waren dus al direct van wacht, en dat houdt in: slapen van 4u tot 8u 's nachts en voor de rest op de 'spoed' wat hulpeloos rondhuppelen.
Wat de gezondheidszorg betreft: ze roeien met de riemen die ze hebben: heel weinig beeldvorming dus, nul comfort, bitter weinig hygiëne en steriliteit, aftandse gebouwen, maar zo lukt het blijkbaar ook. In België moet ik alvast niemand meer horen zagen over de financiële crisis... De dokters zijn hier ook quasi allemaal kettingrokers, zelfs binnen het ziekenhuis, en zijn niet te gegeneerd om hun peuken gewoon op de vloer te smijten.
Een ander opmerkelijk feit: de 'vrouwen' die hier zwanger zijn, zijn eigenlijk nog kinderen; meisjes van een jaar of 16-17 zijn hier eerder regel dan uitzondering. Triestig. In het straatbeeld lijkt het trouwens alsof bijna iedere jonge vrouw zwanger is.
We hebben nog niet veel van Córdoba kunnen zien (onze reisweg naar het ziekenhuis is alvast genieten), en wachten nu tot Lucie terug is om daar verandering in te brengen. In de toekomst staan al op het programma: educatieve rondleiding in alle vestigingen van Burger King en Subway, kwestie van toch te proeven van de lokale gastronomie. Later volgen ook de eerste deftige foto's, maar voorlopig zullen jullie het moeten doen met een voorsmaakje van de vliegreis en ons appartement..

Bij leven en welzijn: Chau!

We zijn er geraakt!

Het eerste bericht van op Argentijnse bodem zal kort zijn, gezien we moeten teren op de batterij van onze laptop (we hebben nog geen adaptors voor de stekkers hier kunnen kopen...).
We zijn dus allemaal in 1 stuk hier geraakt (1 persoon in meerdere stukskes, maar met het nodige puzzelwerk, was dat direct weer in orde), na een ferm lange tocht. Onderweg geen problemen ondervonden, alles verliep vlot, zelfs de aanpassing aan de lokale 30 graden. Ons appartementje is nog redelijk ruim, basic, maar al wat we moeten hebben. Al valt de sauna, bubbelbad, en champagnebar ietwat tegen.
We hebben Córdoba zelf enkel nog maar vanuit de taxi oppervlakkig kunnen verkennen, en God en wijzelf (volgens sommige religies is dat hetzelfde) zagen dat het goed was..
Meer volgt dus binnenkort! Morgen trouwens de eerste kennismaking met Dr. Cacciavillani (ik hoor Craene al bulderen) in de Provinciale Materniteit...

Vele groeten, en we moeten toegeven dat we jullie toch al missen!

Welgekomen

U zijt wellekome op onze vernuftige wepsaait (met beste dank aan Vermaelens Projects)!
Dr staat nog nie te veel op, om niet te zeggen niets, wat enigszins logisch is, gezien het feit dat we nog niet eens vertrokken zijn!
Nog efkes geduld dus...