Herfst in Córdoba

Helaas, helaas..
Vandaag kregen we het ongelukkige nieuws dat ons internet niet meer in orde zal komen hoogstwaarschijnlijk.
Dat betekent dat jullie het voortaan zullen moeten doen met saaie tekstberichten, zonder foto´s.. (misschien zwier ik ze achteraf nog online, moest het jullie interesseren)
Maar goed, jullie hebben nog enkele vertellingen te goed!
Ik probeer het chronologisch te vertellen, maar het kan zijn dat mijn memorie me hier en daar in de steek zal laten..

Een tweetal weken geleden nodigde Ariel, de assistent met armen dubbel zo breed als mijn dijen, ons uit voor een avondje uit. Eerst gingen we lomito´s (typische Argentijnse warme belegde broodjes) eten, en hoezeer Ariel ons ook de gebakken speekselklier aanraadde, ik heb het aan me laten voorbij gaan.
De volgende halte was een boliche, een lokale discotheek. Let op, hier geen gedrogeerde gabbers, jumpers of marginalen van allerlei alooi. Gewoon een aangename muziekbar, maar ik voelde me toch aangerand in mijn eerbaarheid: vrouwen dienden hier slechts de helft te betalen van wat mannen moesten ophoesten om binnen te mogen, én ze kregen er een gratis drankje bij. Schande!
Vanaf 3u30 kropen er enkele overjaarse rockers op het podium, en kregen we zowaar een aangenaam rockend live-optreden. Een bejaarde panfluitspeler die kon shaken als de beste inclusief!
Pijnlijk was het wel om daags nadien na enkele uren slaap van wacht te moeten zijn. Maarja, onze jaren in Kortrijk en Leuven hebben ons wel gehard op dat vlak..

De zondag erna was het weeral prijs: José, onze immer goedgeluimde medestagiaire had ons uitgenodigd om deel uit te maken van wat Argentijnen op zondag doen: samenzijn met de hele familie, met enkele kilo´s vlees binnen handbereik. Dit alles in een stadje buiten de stad, Rio Ceballos. Onderweg reden we langs kunstmatige wijken: dorpen eigenlijk, die helemaal omheind zijn, met een wachter die alle onverlaten met verkeerde bedoelingen tegenhoudt.
Soit, we arriveerden op het buitenverblijf van de ouders van José (het hoeft niet gezegd dat ook zij weer té vriendelijk waren): een prachtige hacienda, met een dito zwembad (weliswaar met meer algen erin dan er doorgaans in de betere natuurwinkel in pilvorm te vinden zijn), grote aangelegde tuin, gastenwoning en een apart verblijf voor de conciërge. Te zot voor woorden als je de gewone Argentijnse burger gewend bent. Hoezeer de vader des huizes, een gepensioneerde rechter, benadrukte dat zij Argentijnse middenklasse waren, het viel moeilijk te geloven.
Het werd een super dag, met de beste asado die ik al gegeten had, in een zalig kader, fijne wandelingen (naar een stuwdam waar geen water meer is om gestuwd te worden) en heerlijke discussies. Dat laatste is iets waar de Argentijnen dol op zijn: hun land afbreken tot op het bot, maar toch chauvinistisch zijn. Vooral de befaamde regering Peron moest eraan geloven. Uiterst interessant.
Op de terugweg zaten we wel in een wolkbreuk die kon tellen (tot 100). Je moet weten dat de wegen hier niet al te effen zijn, dat vele auto´s geen functionerende lichten hebben en toch rijden als zotten. Tel dat bij de wolkbreuk, en je zal begrijpen dat we rondom ons het ene accident na het andere zagen gebeuren. Veilig voelde ik me niet bepaald...

Verleden week tenslotte, hebben we meegestapt in een betoging tegen de lage lonen van de mensen die werken in de gezondheidszorg. Een hele belefenis: verpleegsters die bijna op pensioen gaan, te pas, maar vooral eigenlijk te onpas ´hijo de puta´ horen scanderen, je komt het niet elke dag tegen...

Voortgestuwd door de opgelopen revolutiedrang, besloten Lucie en ik dan afgelopen zaterdag in de verschroeiende hitte naar Alta Gracia te gaan. Een stadje dat buiten een Jesuïtenklooster niet bijster veel te bieden heeft, ware het niet dat een zekere Ernesto Guevara a.k.a. ´el Che´ (een Cordobese geneeskunde-student, sounds familiar?) er zijn jeugdjaren sleet. Zijn ouderlijk huis is nu ingericht als museum. Het was de moeite waard, maar dan moet je wel even de donkere zijde van de medaille omdraaien, en enkel zijn ideologie en goede bedoelingen indachtig zijn. Anders kan je je nooit laten meeslepen in de Argentijnse bewondering voor de man.

Verder hebben we onze agenda hier nog wat volgestouwd met activiteiten, we moeten immers profiteren van onze laatste weken. Ik weiger echter af te tellen, al zal ik blij zijn om jullie allen terug te zien!

Nog enkele weetjes als afsluiter:

- De herfst is hier al meer dan een week bezig, en de temperaturen swingen nog steeds de pan uit, de laatste dagen zakte het kwik niet onder de 30 graden. De Argentijnen begrijpen er zelfs niet al te veel meer van, en verwachten dringend een verklaring van Frank Deboosere! Het is wel aangenaam om te zien dat ze er op het nieuws een half uur aan wijden, volledig gevuld met enkel beelden van Argentijnse esthetisch gemodificeerde vrouwen die in minieme lapjes badkostuum liggen te bakken.

- Tijdens een bezoek aan de lokale platenboer zagen we tot onze grote verbijstering meerdere (!) CD´s van Get Ready (de welbekende Belgische hitsensatie) liggen, parmantig tussen de Fun Lovin´ Criminals en Iron Maiden..

- Tot mijn grote blijdschap hebben ze hier de atletiekpiste gemaaid (u leest het goed). Vanaf nu kan ik er dus lustig intervaltrainen. Ik wordt er zelfs vergezeld door de Córdobese atletiekclub/Start-to-Runners. Voor mijn Belgische trainingsmakkers heb ik een paar foto´s getrokken, maar die zullen dus voor later zijn jammer genoeg.

Voilà, een hele boterham met préparé, maar twas lang geleden...

Ik zal jullie ondertussen rustig laten verderwerken aan de slingers, spandoeken, symfonische fanfares, e.d. die jullie voor ons in petto hebben bij onze terugkomst ;)

Tot binnenkort!