Privaat

Nog even een korte update op algemeen verzoek:
Ik heb afgelopen maandag Lucie opgevolgd in de Clínica del Sol, een private kliniek, in tegenstelling tot de publieke Maternidad Provincial. Het clienteel hier zijn dus mensen die wél een ziekteverzekering hebben, en kunnen dus wat comfortabeler ziek zijn of bevallen. Alhoewel, het is nog steeds niet te vergelijken met België. Enkele voorbeelden:

- In de operatiezaal zijn ze nogal inventief: houten planken in plaats van armsteunen, het reservoir van een blaassonde is hier een gebruikte latex handschoen. De steriele papieren wegwerpschorten die wij in België gebruiken, steken ze hier na gebruik even in de autoclaaf (een toestel om materiaal te desinfecteren) om dan opnieuw te hergebruiken (de zweetgeur van de obese chirurgen is helaas wel autoclaaf-resistent), net zoals de papieren mondmaskers en haarnetjes.
- Voor de écht rijken zijn er VIP-kamers mét frigo, airco en elektrisch ziekenhuisbed.
- Voor de rest, zoals Lucie reeds vermeldde: roken, eten en bellen à volonté in het O.K.
- De sfeer is hier wel super: er zijn 5 assistenten (een stuk minder dan in de Maternidad) die ongelooflijk vriendelijk en begaan zijn. Ze laten je ook veel doen (al hoop ik dat degene die de dossiers die ik in het Spaans moest schrijven, moet lezen, een mondje Sanskriet verstaat) én nodigen ze ons uit op het ene evenement na het andere, of geven telefoonnummers door van familie en vrienden waarop we tijdens een of andere uitstap beroep kunnen doen.
- De assistenten worden ook dikwijls opgebeld door dr. Wolff dat ze (+ den Belg incluis) meteen een koffie moeten komen drinken in de koffiebar rechtover het ziekenhuis. Daar gaan we uiteraard niet tegenin..
- Het eten is hier ook stukken beter: milanesas (een soort schnitzels), gelatine van een vreemdsoortige roodachtige substantie als dessert, ravioli met een vreemdsoortige groenachtige substantie vanbinnen, vreemdsoortige substanties van allerlei kleuren eigenlijk.. máár het smaakt enorm!
Glazen worden wel niet afgewassen: enkel eens onder de kraan gehouden voor de volgende :)
- Hier weten ze al dat "Choonass" of "Dzzjoonas" een bijbelse naam is.
- Tis hier de ene keizersnede na de andere te doen. De reden voor het overwicht van keizersnedes t.o.v. normale bevallingen in Argentinië is simpel: voor een gewone bevalling krijgt de gynecoloog van de ziekteverzekering 80 peso's (20 €), voor keizersnedes een heel stuk meer. + ze kunnen het een beetje plannen zodat het hun best uitkomt :)
- Ook al de pasgeborenen mogen vasthouden en aan de moeder showen. Ik moet ook ergens een molecule vrouwelijk hormoon zitten hebben, want mijn moederinstinct kwam zowaar boven. Ik ging ze nog just niet beginnen borstvoeden..
- Hoezeer ik de moeders ook de namen 'Craene', 'Gigi', of 'Wilhelmina' aanraad, ze kiezen eerder 'Francisco' ofzo. Hadden ze de goddelijke Craene gekend, dan liepen er hier massa's rond ;)

Vanavond worden we verwacht op een hamburguesa-asado (wij zorgen voor het dessert: pannenkoeken!), en dit weekend gaan Lucie en ik naar Salta. Kwestie van al te weten waarover de volgende post zal gaan (als jullie nog niet doodverveeld zijn).

Tot blogs!

Onverwachtse trip

Enkele dagen geleden waren we uitgenodigd door de assistenten van de Clínica del Sol om met hen iets te eten. Toen we gisterennamiddag dan uiteindelijk op het appartement van Valeria toekwamen, bleek dat we eigenlijk uitgenodigd waren op het buitenverblijf van de directeur van het ziekenhuis (Dr. Wolff) in Carlos Paz, in de Sierra's. Dat is zo'n 3 kwartier buiten Córdoba. Dé toeristische trekpleister (downtown is het vooral een uitgaansoord, een beetje Lloret de Mar-achtig, maar dan zonder de cliché spierwitte-bebierbuikte-Europese toeristen met bijpassende Heineken-pet), én een schoon stukske natuur.
We namen dus de bus hier in Córdoba, samen met de assistenten, zonder te weten waar we ons mochten aan verwachten. Nadat we aangekomen waren, hadden we allemaal serieuze schaafwonden op onze kin (de ondergrond daar is nie zo geschikt voor als uw mond zo wijd open valt van verbazing). Over nen tuin gesproken... (ik verwijs naar de foto's in de rechterbalk - opgelet voor het verantwoord naakt!)



Mijn eerste kennismaking met Dr. Wolff (die erop staat om ons aan te spreken in het Engels), verliep behoorlijk informeel: hij bekeek me, en zei al lachend tegen Lucie: "But he's a baby! How old is he?" De toon was gezet (F majeur, nvdr.). Mensen die m'n geheim willen weten om er toch zo jong te blijven uitzien, kunnen mijn rekeningnummer op vraag verkrijgen.
Soit, tijdens het zwemmen in het zwembad met ideale watertemperatuur (belangrijk voor iemand met een dermate lage BMI als ik) konden we genieten van de betere patisserie en frisdranken.
We waren na een tijdje het zwemmen annex zonnebaden wel wat beu, maar geen nood, de zoon van Dr. Wolff trakteerde ons op een tochtje met de quad rond het meer. Nog meer bewondering, én alweer een decor dat smeekt om belopen te worden...



Toen het al donker begon te worden, stroomden er nog wat gasten toe (3 anesthesisten), kwestie van de voorziene 7 kg vlees op te krijgen. Dat bleek geen probleem. (trouwens: een gigantische pak frieten waarover er een hoop roereieren gekletst waren, wordt hier als aperitief gegeten).
Om het diner compleet te maken: appeltaart en ijstaart.
Vreemd ook, om zo amicaal om te gaan met mensen, waar je in België al bang van bent als je witte schort wat scheef hangt, of die je nog aanspreekt met beleefdheidsvormen die enkel in het middelnederlands bestonden. Ik heb trouwens ook nog niet veel anesthesisten gezien die met een serieus stuk in hun voeten, nummers van Paul McCartney in het Spaans meezingen..
Na het nakaarten (schoppens waren troef), moest er ook gedacht worden aan hoe we thuis gingen geraken. Twas immers al 2u gepasseerd. Op goed geluk heeft Dr. Wolff ons in zijn cabrio naar het busstation gevoerd, en der stond al mooi nen bus op ons te wachten. Om 3u30 zaten we in ons bed, 3,5 uren later was de sfeer echter al een stuk minder toen de wekker van zich liet horen.
Onze volgende date met de assistenten ligt ondertussen al vast.
Het kan dus niet genoeg gezegd worden: de Argentijnse gastvrijheid en vriendelijkheid is moeilijk te vatten voor een Belg die opgegroeid is in een land waar één van de eerste dingen die je leert is: 'spreek nooit met vreemden'.

Hasta luego!

PS: Ondertussen kan je ook al enkele foto's bekijken van op de gyneco-consultaties in het Hospital Materno Provincial (volledig vrijblijvend uiteraard), er wordt tenslotte ook nog altijd gewerkt!

Argentijnse wachten

Gisteren en afgelopen nacht zijn Anke en ik (Jonas) weer van wacht geweest in el hospital materno provincial.
Enkele impressies van de voorbije wachten:

- de zogenaamgde 'guardia' voor gynecologie en verloskunde bestaat uit 2 'alkoven' (hiermee scoor ik weer een credit bij Mathieu) recht tegenover elkaar, enkel gescheiden door een gordijn. Preuts moet je hier niet zijn..
- de verpleging loopt daar wel rond (of eerder: zit, eet en drinkt), maar wat hun rol daar eigenlijk is: nobody knows.. Al is 'Jorge' er blijkbaar om ons zijn beste Engels te showen (in de zin van: "yes, the table, yes"), voor de rest mompelt hij maar wat binnensmonds, en zorgt hij dat zijn okselvijvers voldoende bewaterd worden.
- men komt daar wel eens boeiende mensen tegen, of eerder geboeide mensen, geflankeerd door agenten die hen uit een of andere goot hebben opgepikt (in het ziekenhuis is er trouwens permanent een koppel agenten aanwezig)
- hordes vrouwen wachten op hun beurt in de gang, en dan kan het al eens gebeuren dat er één van hen bevalt, op de wc, naast de deur van de guardia.. Het zotte aan dit verhaal is, dat dat meisje nog maar naar schatting max. 26 weken zwanger was (ze liet haar zwangerschap niet opvolgen, dus niemand wist hoe lang ze al zwanger was), en ze dus een foetus van zo'n 25 cm en 1600 g in het toilet heeft gedropt. Gelukkig weten ze hier van aanpakken: direct het 'kind' in een paar plastic zakken gedraaid, en naar de neonatologie gebracht, alwaar het tot onze verbazing kon beademd worden, en het er zelfs nog (waarschijnlijk slechts van korte duur) levend vanaf heeft gebracht. Loco!
- een vrouw die naar eigen zeggen 38 weken zwanger was, kwam in allerijl binnen. Althans, zo hadden haar vriendinnen het haar toch gezegd. Ze zag er alleszins niet zo uit (bij de meeste vrouwen hier moeten we dekking zoeken omdat ze echt op ontploffen staan), en we konden ook geen foetale harttonen horen. Bleek dat ze 38 dagen zwanger was. Bij navraag dacht ze trouwens dat er maar 5 dagen in een week waren ook (terwijl dat er in Argentinië uiteraaaard 6 zijn).
- tegen 1u 's nachts loopt het zo wat op z'n einde, en dan moeten we nog tot 4u in een keukentje gaan zitten, waar het (vrucht)water uit de muren drupt, waar de betere telenovela-kijkster haar hart kan ophalen aan het tv-aanbod (trouwens: 'Betty La Fea', de originele 'Sara' is van Colombiaanse makelij, en niét Argentijns blijkbaar), en waar zelfs dwergen als mezelve moeten opletten bij het opheffen van de armen om ze niet afgemaaid te zien door de ventilator.
- om 4u kruipt ondergetekende dan ook gaarne onder de wol (of eerder: jutezak), om 4u later weer paraat te staan om met zoveel mogelijk (wetenschappelijke!) interesse de vrouwelijke genitaliën gade te slaan...

Foto's

Het is me dan toch gelukt:
voor de mensen die facebook wat te ingewikkeld vinden: diavoorstellingen van onze foto's vind je nu ook terug hier op onze blog (eventjes naar beneden scrollen, rechts op de pagina). Als je erop klikt kan je ze groter bekijken.
Enjoy!

Schranspartijen

Waarde parochianen,
Enkele dagen geleden werden we dus opgepikt door Prof. Ruben Sambuelli, de decaan van de geneeskunde faculteit van de 'Universidad Católica de Córdoba', en zijn echtgenote. Bestemming: een typisch Argentijns restaurant voor een befaamde 'asado' (bbq). Het moet gezegd: de Argentijnse vriendelijkheid en gastvrijheid kent geen grenzen. Het werd een ware schranspartij: ik heb waarschijnlijk mijn volledige gewicht in vlees moeten naar binnen proppen (de volle 3,7 kg), waar ik als trotse carnivoor uiteraard weinig bezwaar tegen had. Groenten waren wel schaars, waar ik evenmin weinig bezwaar tegen had.
Het echtpaar Sambuelli was de max: het was duidelijk dat de vrouw de broek droeg (voor deze avond was het echter wel een fifties-kleed maar soit). Hij kreeg voortdurend op zijn oren omdat hij mij en mijn lieftallig gevolg maar bleef vlees aanbieden (uiteraard heb ik niet geplooid), en gromde dan maar stil "tss, die vrouwen eh".
Over de maaltijd zelf dan maar: alle soorten vlees, met toch enkele bijzonderheden: nieren en fijne ingewanden, gevuld met een soort compote van gezouten lever. Dit laatste heb ik toch maar een kans gegeven, om die mensen niet te ontgoochelen. Twas niet te vreten, maar verder dan een groene "mmm, muy bien" kwam ik niet :)
Enfin, het was een vreed gezellige avond, nog gevolgd door een helse rondrit in Córdoba (getuige hiervan de buil op Lucie's hoofd).
Om onze moeders gerust te stellen: voor de rest eten we wel gezond: we koken meestal zelf, met vooral veel groenten (onze Caesar's salad is verrukkelijk).
Gisteren dan verder Córdoba verkend. Bestemming: el parque Sarmiento. Twas snikheet (voor de liefhebbers: foto's van mijn torso en ander ongedierte zijn toegevoegd aan het foto-album of facebook cfr. link in de vorige post - niet voor gevoelige kijkers!) maar zalig chill om zo het weekend door te brengen. + ik heb de ultieme runner's heaven ontdekt! Een prachtig decor om ellenlange duurlopen af te malen, ik begin er straks aan.. Na een dutje van zo'n 12 uren (nix doen is vermoeiend!) moet dat wel lukken.

We hopen dat het met jullie ook allemaal goed gaat.
Tot onze volgende post!

Little People in the Big City

Tijd voor een update!
Ondertussen beginnen we het al wat gewend te worden in de kliniek, de assistenten en dokters zijn een leutige bende, en een grote werkdruk is er niet echt (understatement of the year!). Op één van de schaarse pc's in het ziekenhuis wordt naar believen muziek gedownload van de betere Argentijnse schlager-kweler (al heeft Dr. Singh wél Pink Floyd als ringtone). De assistenten zeggen dan nog zelf over de nurses dat ze 'fat & lazy' zijn (der is iets van aan; twas trouwens nen assistent die nogal graag z'n Engels oefent). Rond 12u 's middags kunnen Anke en ik dus al op 't gemak richting appartement slenteren. Alhoewel, nu zullen we da waarschijnlijk niemeer doen, want de assistenten waren stomverbaasd dat we door de 'barrio' waar het ziekenhuis gelegen is, een soort sloppenwijk eigenlijk, wandelden. Tzou blijkbaar levensgevaarlijk zijn (alhoewel ik me nog redelijk veilig voelde daar), dus in 't vervolg wordt het met de taxi :)
Enkele weetjes:
- In het ziekenhuis heet ik Chooonasss (te pronunciëren met een aardappel, of de betere koolgroente in de mond).
- Het povere ziekenhuis waar Anke en ik staan, is een publiek, dwz gratis, dus de patiëntenpopulatie omvat vooral de minderbedeelden..
- Argentijnen zijn echt wel voetbalgek, kinderen van een jaar oud hebben al een voetbalshirt aan, én ze kennen Club 'Brujas'
- Om de mannenpraat verder te zetten: de karren die hier rondcrossen zijn een streling voor het oog (net als veel Argentijnse vrouwen): magnifieke Ford & Dodge oldtimers, voor de rest veel Fiats, Volkswagens (de Golf is hier de 'Gol') en Chevrolets (eigenlijk de Opels van bij ons, waarin het Chevrolet logo zit verwerkt)
- De dokters hier zijn ferm geïnteresseerd in hoeveel de dokters in België verdienen (ik durf het hun bijna nie zeggen)
- Het inschrijvingsgeld om geneeskunde hier te studeren, bedraagt 40 pesos (zo'n 10 euro)
- Onze Vlaamse voorgangsters hebben ons een gigantisch pakket achtergelaten, waarvoor dank!
- De decaan van de Univ van Córdoba was hier ook langs geweest toen wij op stap waren, en hij heeft enkele lokale zoetigheden achtergelaten, met een brief, waarin hij ons uitnodigde om vanavond met hem en zijn lieftallige echtgenote op z'n Argentijns te gaan dineren.. Bring on the meat!!! (dat laatste niet bedoeld op die lieftallige echtgenote uiteraard)
- Córdoba hebben we al een beetje kunnen verkennen: mooie straatjes, parken, coole winkels, goeie ambiance, máár nog veel meer te verkennen. Foto's vind je hier: http://www.facebook.com/album.php?aid=71727&l=d76cb&id=665740935 (op de blog kan je niet al te veel foto's ineens posten)
- Op het programma de komende dagen: picnicken/zwemmen? in het grootste park (kwestie van mee te doen met de vrouwen en mijn string in mijn adonis-lijf te laten brandmerken), de Dakar-karavaan gaan spotten, eens een goed toerke om te gaan lopen zoeken, en o ja, nog wat gaan 'werken' :)

Nog een woordje van Lucie:
Het wordt moeilijk om de poëtische berichten van Jonas te evenaren maar ik hoop dat er toch ook enkele fans op nieuws van mij zitten te wachten :)
In de clínica privada is het rustige Zuid-Amerikaanse sfeertje ook goed te voelen. Tussen 2 operaties zitten we thee met croissants te eten IN de operatiezaal. Semi-sterilidad noemen ze dat..De operaties zelf zijn gelijkaardig aan die in België, behalve dan de technische snufjes die hier ontbreken. Ook gek is hoe gehecht de mensen hier zijn aan hun gsm, niet te doen. Gisteren bij een bevalling bv. de mama perst, de gsm van de papa rinkelt en die neemt op tgemakske op natuurlijk. Of de assistenten gebruiken hun playlist van hun gsm als radio in het ok. (de anesthesist staat dan lekker mee te zingen en dansen op latinomuziek die mij compleet onbekend lijkt)
De weg naar de clínica leg ik ook te voet af, dwars door het centrum dus no worries..Ik kom per wandeling ook gemiddeld 5 politieagenten tegen (en nog meer honden). Toch voelt het vreemd als lijkbleke nagestaard te worden en af en toe het woord "turista" te horen vallen.
Het weertje hier is mijn favoriet :)

Gegroet!
Uw beminde Argentijnse afgevaardigden

Het appartement

Zicht bij het binnenkomen














Onze keuken




















De mini-badkamer















Uitzicht vanuit de master bedroom

Vliegreis

Verveling op het vliegtuig, het komt voor!















Vliegveld van Santiago de Chile tussen de bergen








Wachten..














Proudly sponsored by...

Dag 1: 28 uur werken...

Gisteren onze eerste dag in la Maternidad Provincial, voor alle duidelijkheid: niet als patiënt (al waren ze geneigd om mij meteen op te nemen op de dienst neonatologie). Blijkbaar was dat een half uur wandelen, en in de gietende regen dan nog (om jullie gerust te stellen: 't heeft maar een voormiddag geregend, sindsdien is het al weer stralende zon à 30 graden). Bij aankomst moesten we 'ns goed fronsen: het krioelde daar binnen letterlijk van zwangere en minder zwangere vrouwen, hun wanhopige partners, kinderen die niet aan de leiband gehouden werden, honden en katten (!), eveneens niet aan de leiband, en ander gespuis.
Na het nodige zoekwerk, ontmoetten we Prof. Cacciavellani, waarbij we al meteen ons Spaans (Sí en nó zijn mijn favorieten) moesten boven halen. We werden ook opgesplitst: we roteren in een schema van telkens 2 weken gynecologie, verloskunde, en gynecologische chirurgie, dit laatste in een ander ziekenhuis. Op gyneco en verloskunde zijn we de maandag 24u van wacht, maar moeten we andere dagen wel maar werken tot 's middags. Op chirurgie (waar Lucie momenteel zit), zijn er geen wachten te doen, maar moet je wel blijven tot het werk erop zit.
Het werk valt alleszins al super mee: de vriendelijke assistenten of 'residentes' laten u direct al tussen de benen kruipen (het ene uitstrijkje of borstonderzoek na het andere, bevallingen, vaginale touchers...), of tenminste, dat is wat ik dénk dat ze mij opdragen, want dat Spaans is niet van de poes, al gaat dat al vlotter en vlotter, maar der is nog werk aan.
Anke en ik waren dus al direct van wacht, en dat houdt in: slapen van 4u tot 8u 's nachts en voor de rest op de 'spoed' wat hulpeloos rondhuppelen.
Wat de gezondheidszorg betreft: ze roeien met de riemen die ze hebben: heel weinig beeldvorming dus, nul comfort, bitter weinig hygiëne en steriliteit, aftandse gebouwen, maar zo lukt het blijkbaar ook. In België moet ik alvast niemand meer horen zagen over de financiële crisis... De dokters zijn hier ook quasi allemaal kettingrokers, zelfs binnen het ziekenhuis, en zijn niet te gegeneerd om hun peuken gewoon op de vloer te smijten.
Een ander opmerkelijk feit: de 'vrouwen' die hier zwanger zijn, zijn eigenlijk nog kinderen; meisjes van een jaar of 16-17 zijn hier eerder regel dan uitzondering. Triestig. In het straatbeeld lijkt het trouwens alsof bijna iedere jonge vrouw zwanger is.
We hebben nog niet veel van Córdoba kunnen zien (onze reisweg naar het ziekenhuis is alvast genieten), en wachten nu tot Lucie terug is om daar verandering in te brengen. In de toekomst staan al op het programma: educatieve rondleiding in alle vestigingen van Burger King en Subway, kwestie van toch te proeven van de lokale gastronomie. Later volgen ook de eerste deftige foto's, maar voorlopig zullen jullie het moeten doen met een voorsmaakje van de vliegreis en ons appartement..

Bij leven en welzijn: Chau!

We zijn er geraakt!

Het eerste bericht van op Argentijnse bodem zal kort zijn, gezien we moeten teren op de batterij van onze laptop (we hebben nog geen adaptors voor de stekkers hier kunnen kopen...).
We zijn dus allemaal in 1 stuk hier geraakt (1 persoon in meerdere stukskes, maar met het nodige puzzelwerk, was dat direct weer in orde), na een ferm lange tocht. Onderweg geen problemen ondervonden, alles verliep vlot, zelfs de aanpassing aan de lokale 30 graden. Ons appartementje is nog redelijk ruim, basic, maar al wat we moeten hebben. Al valt de sauna, bubbelbad, en champagnebar ietwat tegen.
We hebben Córdoba zelf enkel nog maar vanuit de taxi oppervlakkig kunnen verkennen, en God en wijzelf (volgens sommige religies is dat hetzelfde) zagen dat het goed was..
Meer volgt dus binnenkort! Morgen trouwens de eerste kennismaking met Dr. Cacciavillani (ik hoor Craene al bulderen) in de Provinciale Materniteit...

Vele groeten, en we moeten toegeven dat we jullie toch al missen!

Welgekomen

U zijt wellekome op onze vernuftige wepsaait (met beste dank aan Vermaelens Projects)!
Dr staat nog nie te veel op, om niet te zeggen niets, wat enigszins logisch is, gezien het feit dat we nog niet eens vertrokken zijn!
Nog efkes geduld dus...