Snik-fris en ijs-heet

Hier zijn we weer!
Allereerst wil ik me even tot m'n ouders richten. Ik wil hen nl. bedanken voor hun bezoekje. De blanke pit in mij moet bekennen dat het thuisfront - jullie incluis - me nauw aan het hart ligt, en hun bezoekje maakte het gemis iets draaglijker.

Tijd om de ruwe bolster weer aan het woord te laten. Onze vakantieweek zit erop en jullie krijgen uiteraard het verslag in de strot geramd. Fasten your seat- or sofa-belts!



Onze eerste halte lag in het uiterste noorden, op de grens met Brazilië: de watervallen (ofte 'Cataratas') van Iguazú. Terecht is dit 1 van de kanshebbers om verkozen te worden tot 1 van de nieuwe 7 wereldwonderen. Hier kreeg de natuur een vrijgeleide om de kracht van één van z'n elementen in z'n puurste vorm tentoon te spreiden. Een nietsvermoedende kabbelende plas die in vrije val transformeert in een kolkende Duivelskeel ('Gargante del Diablo'). Wij kregen de kans om het schouwspel te bewonderen van bovenaan, onderaan, op en in het water. Vanuit alle posities greep het ons naar de iets minder demonische keel...




Dit alles situeerde zich ook nog eens temidden van het oerwoud, waar we tijdens een avontuurlijke wandeling konden kennismaken met vreemde knaagdieren, bontgekleurde gevederden, spinnen waar Roselien menig gehucht voor zou bijeenschreeuwen, en reptielen die Dirk Draulans al uitgestorven achtte.
Tijdens ons verblijf in de prachtige tropen-jeugdherberg (mét zwembad en hangmatgelegenheid, onontbeerlijk in deze vochtige hitte) werden we geconfronteerd met het feit dat we weer "één van hen" waren: het verachtelijke species, 'toerist' genaamd. Vreemd hoe vlug je jezelf Argentijns begint te voelen.. Tussen de Britten én Hollanders (de hostel was nogal goedkoop en bood plaats aan enkele caravans), waren we echter weer de Belgen.

Na enkele dagen chillen in het kwadraat, stapten we opnieuw in de metalen vogel, richting El Calafate, in Patagonië (het uiterste zuiden van Argentinië). Daar valt al evenveel te beleven als in pakweg Spiere-Helkijn op een dinsdagavond, maar er zijn wél magnifieke panorama's en gletsjers te bewonderen (met alle respect voor de gletsjer in Gijs zijnen hof).
Anyway, we moesten onderweg wel een nachtje doorbrengen op de luchthaven van Buenos Aires. Daar hadden we enkele close encounters of the hard kind met de stoelen. 's Anderendaags kon de piloot, die gelukkig niet Turks geschoold was, ons via Ushuaia veilig en wel droppen op koudere bodem.



El Calafate is een stukje buitenland in Argentinië: niet alleen het steppelandschap, maar ook de properheid en architectuur van het charmante dorpje verschilt danig van wat we gewend zijn. Lucie en ik besloten diezelfde avond nog te genieten van de zonsondergang (er schuilt wel degelijk een romantische ziel in mij, ergens ver weg, nu kan ik weer enkele maanden op m'n beide oren slapen) rond het meer, maar dan wel te paard. 2 'gaucho's' (originele Argentijnse cowboys) leerden ons letterlijk het klappen van de zweep, zodat we 'Peste' en 'Charly' op z'n Argentijns, zijnde met één hand, binnen de gelederen konden doen lopen. Achteraf genoten we in hun hut bij een tas maté van hun verhalen over hoe ze hier wilde paarden en poema's vangen. Verbijsterend! En ik die al trots ben als ik hier een kakkerlak zonder lasso kan buitenkegelen...



De volgende dag op het program: de gletsjer Perito Moreno. Onderweg tegengekomen: condors, arenden, ñandu's (een soort hippe struisvogels), zilvervossen,.. De gletsjer zelf is op zijn zachtst gezegd een schoon zicht, de foto's zeggen waarschijnlijk genoeg.. Al Gore vervloekt hem wel. Hij is nl. stabiel: in de winter groeit hij weer evenveel aan als hij in de zomer afbrokkelt.
Ik moet zeggen: zo'n stukje gletsjer in een glas cola geeft een nieuwe dimensie aan het woord 'verfrissend'.

Jammer genoeg was daarmee ook het laatste hoofdstuk van onze reis geschreven. 7 dagen, 7 vluchten en 7 verse onderbroeken later konden we voldaan terug onze Cordobese stulp begroeten.