B.A.

Het werd allicht weer eens tijd voor een update!

Sinds het einde van onze vakantieweek hadden we het redelijk druk. Na onze behoorlijk rustige (understatement!) gynaeco/obstetrie-stage, drukte Prof. Gomila ons met de neus op de harde realiteit: ons uurrooster verschilt danig (onze neuzen waren net niet gebroken). Zo moeten we in het Hospital de Niños op maandag, woensdag, en vrijdag stage lopen van 8u tot 21u, en de andere dagen tot 14u + 2 dagen naar keuze in het weekend tot 21u. Het zal wél de overgang met het Belgische stagiairsregime aanzienlijk vergemakkelijken.

4 weken is het daar te doen, en 2 weken in alweer een privaat ziekenhuis (waar Lucie nu bijna 2 weken al heeft gestaan): de Clínica Reina Fabiola. U raadt het nooit, vernoemd naar onze eigenste vorstin! In de inkomhal vind je dan ook een portret van haar (voor haar kapsel hebben ze een koepel laten bijbouwen), met tekst en uitleg, of uitleg in tekstvorm, zo u wil. In tegenstelling tot de dame zelf, is haar ziekenhuis bijzonder kleurrijk en luxueus.
Maar goed, terug naar het Hospital de Niños: een gigantisch en relatief recent (publiek) ziekenhuis, met zelfs een CT-scanner en degelijk voorzien van medisch materiaal (al zijn we al sterk vervreemd van de Belgische standaarden).
In de voormiddag staan we op de zaal, samen met zo'n 8 sympathieke assistenten en 2 Argentijnse stagiaires. Ik moet het mannelijk geslacht vertegenwoordigen, samen met nog 1 andere (halve) kerel; het vergt bloed, zweet en tranen, maar mijn teennagels blijven ongelakt! Ik kwam ook al te weten (maar ook al opgemerkt in het straatbeeld) dat de Argentijnse vrouwen, arm of rijk, 't één en 't ander plastisch laten corrigeren, op correcte óf minder koosjere wijze. Met stip op nummer 1: bil-implantaten (Clement Peerens moest eens weten!), op de voet gevolgd door borsten uiteraard.
's Middags verplaatsen we ons dan naar de 'guardia' of spoedgevallen. Al bij al kunnen we niet al te veel uitsteken, omdat er overal volk in overvloed rondloopt, maar we zien wel een uitgebreid scala aan pathologieën (wel zónder de Kolacny-broeders op de achtergrond), die we in België nimmer zouden tegenkomen. Interessant genoeg dus. In die mate zelfs dat mijn twijfel om pediatrie te gaan kiezen (binnen enkele dagen is de deadline) voor volgend jaar, van tafel is geveegd.. Een primeur, beste mensen.

Verder het vermelden waard: verleden week is Kristof gearriveerd, een (loop)makker die hier 2 jaar geleden stage liep. Dankzij hem kan ik nog eens op deftig niveau trainen, zowel in het lopen, als in het empanadas- en asado-eten, én leren we nieuw volk kennen. Wicked!
Vanavond staat er bv. een asado op het programma, en morgen gaan we naar een 'club' om de verjaardag van Valeria (onze geliefde gynaeco-assistente) te vieren.



Het voorbije weekend was Anke met haar ouders naar Mendoza getrokken, en Lucie en ik besloten daarop om eens binnen te springen in Buenos Aires. Het contrast met Córdoba is groot: veel écht authentiek Argentijns charme valt er niet meer te vinden, maar het herbergt tevens een hoop mooie plekjes: presidentieel paleis, pleinen, antiekmarkten, Caminito (de gekleurde wijk), het Boca Juniors-stadium, zelfs een natuurreservaat én ontelbare Burger Kings. Zie de foto's zou'k zeggen.
Blij dat we 't gezien hebben, maar geef mij toch maar good ol' Córdoba!