Herfst in Córdoba

Helaas, helaas..
Vandaag kregen we het ongelukkige nieuws dat ons internet niet meer in orde zal komen hoogstwaarschijnlijk.
Dat betekent dat jullie het voortaan zullen moeten doen met saaie tekstberichten, zonder foto´s.. (misschien zwier ik ze achteraf nog online, moest het jullie interesseren)
Maar goed, jullie hebben nog enkele vertellingen te goed!
Ik probeer het chronologisch te vertellen, maar het kan zijn dat mijn memorie me hier en daar in de steek zal laten..

Een tweetal weken geleden nodigde Ariel, de assistent met armen dubbel zo breed als mijn dijen, ons uit voor een avondje uit. Eerst gingen we lomito´s (typische Argentijnse warme belegde broodjes) eten, en hoezeer Ariel ons ook de gebakken speekselklier aanraadde, ik heb het aan me laten voorbij gaan.
De volgende halte was een boliche, een lokale discotheek. Let op, hier geen gedrogeerde gabbers, jumpers of marginalen van allerlei alooi. Gewoon een aangename muziekbar, maar ik voelde me toch aangerand in mijn eerbaarheid: vrouwen dienden hier slechts de helft te betalen van wat mannen moesten ophoesten om binnen te mogen, én ze kregen er een gratis drankje bij. Schande!
Vanaf 3u30 kropen er enkele overjaarse rockers op het podium, en kregen we zowaar een aangenaam rockend live-optreden. Een bejaarde panfluitspeler die kon shaken als de beste inclusief!
Pijnlijk was het wel om daags nadien na enkele uren slaap van wacht te moeten zijn. Maarja, onze jaren in Kortrijk en Leuven hebben ons wel gehard op dat vlak..

De zondag erna was het weeral prijs: José, onze immer goedgeluimde medestagiaire had ons uitgenodigd om deel uit te maken van wat Argentijnen op zondag doen: samenzijn met de hele familie, met enkele kilo´s vlees binnen handbereik. Dit alles in een stadje buiten de stad, Rio Ceballos. Onderweg reden we langs kunstmatige wijken: dorpen eigenlijk, die helemaal omheind zijn, met een wachter die alle onverlaten met verkeerde bedoelingen tegenhoudt.
Soit, we arriveerden op het buitenverblijf van de ouders van José (het hoeft niet gezegd dat ook zij weer té vriendelijk waren): een prachtige hacienda, met een dito zwembad (weliswaar met meer algen erin dan er doorgaans in de betere natuurwinkel in pilvorm te vinden zijn), grote aangelegde tuin, gastenwoning en een apart verblijf voor de conciërge. Te zot voor woorden als je de gewone Argentijnse burger gewend bent. Hoezeer de vader des huizes, een gepensioneerde rechter, benadrukte dat zij Argentijnse middenklasse waren, het viel moeilijk te geloven.
Het werd een super dag, met de beste asado die ik al gegeten had, in een zalig kader, fijne wandelingen (naar een stuwdam waar geen water meer is om gestuwd te worden) en heerlijke discussies. Dat laatste is iets waar de Argentijnen dol op zijn: hun land afbreken tot op het bot, maar toch chauvinistisch zijn. Vooral de befaamde regering Peron moest eraan geloven. Uiterst interessant.
Op de terugweg zaten we wel in een wolkbreuk die kon tellen (tot 100). Je moet weten dat de wegen hier niet al te effen zijn, dat vele auto´s geen functionerende lichten hebben en toch rijden als zotten. Tel dat bij de wolkbreuk, en je zal begrijpen dat we rondom ons het ene accident na het andere zagen gebeuren. Veilig voelde ik me niet bepaald...

Verleden week tenslotte, hebben we meegestapt in een betoging tegen de lage lonen van de mensen die werken in de gezondheidszorg. Een hele belefenis: verpleegsters die bijna op pensioen gaan, te pas, maar vooral eigenlijk te onpas ´hijo de puta´ horen scanderen, je komt het niet elke dag tegen...

Voortgestuwd door de opgelopen revolutiedrang, besloten Lucie en ik dan afgelopen zaterdag in de verschroeiende hitte naar Alta Gracia te gaan. Een stadje dat buiten een Jesuïtenklooster niet bijster veel te bieden heeft, ware het niet dat een zekere Ernesto Guevara a.k.a. ´el Che´ (een Cordobese geneeskunde-student, sounds familiar?) er zijn jeugdjaren sleet. Zijn ouderlijk huis is nu ingericht als museum. Het was de moeite waard, maar dan moet je wel even de donkere zijde van de medaille omdraaien, en enkel zijn ideologie en goede bedoelingen indachtig zijn. Anders kan je je nooit laten meeslepen in de Argentijnse bewondering voor de man.

Verder hebben we onze agenda hier nog wat volgestouwd met activiteiten, we moeten immers profiteren van onze laatste weken. Ik weiger echter af te tellen, al zal ik blij zijn om jullie allen terug te zien!

Nog enkele weetjes als afsluiter:

- De herfst is hier al meer dan een week bezig, en de temperaturen swingen nog steeds de pan uit, de laatste dagen zakte het kwik niet onder de 30 graden. De Argentijnen begrijpen er zelfs niet al te veel meer van, en verwachten dringend een verklaring van Frank Deboosere! Het is wel aangenaam om te zien dat ze er op het nieuws een half uur aan wijden, volledig gevuld met enkel beelden van Argentijnse esthetisch gemodificeerde vrouwen die in minieme lapjes badkostuum liggen te bakken.

- Tijdens een bezoek aan de lokale platenboer zagen we tot onze grote verbijstering meerdere (!) CD´s van Get Ready (de welbekende Belgische hitsensatie) liggen, parmantig tussen de Fun Lovin´ Criminals en Iron Maiden..

- Tot mijn grote blijdschap hebben ze hier de atletiekpiste gemaaid (u leest het goed). Vanaf nu kan ik er dus lustig intervaltrainen. Ik wordt er zelfs vergezeld door de Córdobese atletiekclub/Start-to-Runners. Voor mijn Belgische trainingsmakkers heb ik een paar foto´s getrokken, maar die zullen dus voor later zijn jammer genoeg.

Voilà, een hele boterham met préparé, maar twas lang geleden...

Ik zal jullie ondertussen rustig laten verderwerken aan de slingers, spandoeken, symfonische fanfares, e.d. die jullie voor ons in petto hebben bij onze terugkomst ;)

Tot binnenkort!

Problemitas

Beste blogbezoekers,

al meer dan een week kampen we hier met een niet-functionerende internetverbinding op ons appartement. Niet ongewoon hier in Argentinië, net zoals het niet ongewoon is dat ze niet zo vlug geneigd zijn er iets aan te veranderen. Het is bv. ook niet ongewoon dat de elektriciteit al meermaals is uitgevallen ´s avonds in het hele stadscentrum. Grappig hoe kruispunten dan onder controle gehouden worden door agenten met polyfone fluitjes.
Voorlopig is het dus behelpen met enkele bezoekjes aan cybercafés..
Hopelijk wordt het vlug in orde gebracht, zodat we nog eens een deftige post kunnen euh.. posten. Er is namelijk een hele hoop te vertellen, maar dat doe ik dus liever zónder een zwetende Argentijn naast me :)

In afwachting: gegroet!

Bezoek van een ancien

Hola amigos!

Héél af en toe laat Jonas me hier ook eens mijn zegje doen. Just joking, ik ben degene die het niet ziet zitten om de competitie aan te gaan met zijn literair talent ;)
De weken op pediatrie lijken voorbij te vliegen, mijn 14-daagse in het privaat ziekenhuis 'Clínica Reina Fabiola' zit er alweer op. Eventjes waande ik me weer in België: een ziekenhuis mét CT en NMR, mét allerlei technische snufjes in en buiten het OK en zelfs met een deftige cafetaria voor personeel & patiënten! En dat allemaal dankzij de steun van onze (door de 1 al meer de andere-) geliefde ex-koningin!
Het werk op het pediatrie-internaat was boeiend maar een beetje aan de luie kant aangezien er (gelukkig voor hen) weinig zieke kindjes waren. Meer tijd dus om met de asssistenten leute te maken. Op de consultaties hadden we dan wel weer onze handen vol en schaafde ik mijn 'Spaans-voor-baby's' zo best mogelijk bij.



Dit weekend was één van de zaligste tot nu toe hier. Kristof, onze vriend en medestagiair die hier 2 jaar geleden ook zijn skills mocht showen, kwam terug om zijn geliefde stad en amigos te bezoeken. Veertien dagen lang genoot hij van de tango, Quilmes en chicas ;p maar dit weekend was een topafsluiter.



Donderdagavond gingen we (alweer) asado consumeren, ditmaal met de assistenten van de Reina Fabiola. Met goedgevulde buik zijn we uitgaansbuurt Nueva Córdoba nog ingetrokken voor een slaapmutsje.



Vrijdagavond was het tijd voor het langverwachte verjaardagsfeestje van Valeria (onze teerbeminde gynecologe-in-spe). Zoals echte Argentijnse fiestas waren er pizza's, liters bier, latino-schijven en schaarsgeklede vrouwen in overvloed! Het werd een onvergetelijke nacht!



Overdag werden de uren gevuld met zwembad, artisanale marktjes en bezoekjes-met-pralines op het werk! :) Zoals jullie lezen doen we ons uiterste best om hier nog volop van de laatste maand te profiteren (en moeilijk is dat in Córdoba niet)

Tot zover mijn bijdrage deze keer, vergeet niet onze de foto-albums 'Buenos Aires' en 'vakantieweek' te checken want ik heb ook al mijn unieke :) foto's toegevoegd...niet geschikt voor gevoelige kijkers!

Besos,
Lucie

En Jonas kan het toch niet laten om nog enkele wetenswaardigheden voor de medica-liefhebbers toe te voegen:
- In het Hospital de Niños bv. moet iedereen op de 'spoedgevallen' een nummertje nemen en zijn beurt afwachten, een beetje zoals bij de beenhouwer.
- Gapende wonden, zelfs in het aangezicht, worden hier genaaid (alweer op volledig niet-steriele wijze) met behulp van een injectienaald en draad die meer weg heeft van een soort touw.
- Soms is het echt moeilijk om keer op keer te moeten horen dat peuters enkel frisdrank of fruitsap te drinken krijgen van hun ouders, en zo haast niet weten hoe water smaakt.
- Brandwonden en elektrocutie zijn hier dagelijkse kost, en zelfs over een derdegraads verbrand gezicht, reageren de ouders als was het maar een afgebroken nagel.
- Veel aangeboren afwijkingen ook (tetralogies van Fallot in overvloed), omdat de moeders het nalaten van foliumzuur te nemen tijdens de zwangerschap, of simpelweg niet afweten van het bestaan ervan.
U hoort het: dit alles wekt nogal wat frustraties op om dat met ledeogen te aanzien. Vandaar nog wat opgewektere nieuwtjes:
- Ik heb dit weekend een Argentijnse kapbeurt ondergaan. Het resultaat is nog te pruimen, maar het is een ervaring op zich. Zo wordt het haar in totaal zo'n 5 keer gewassen (zowel vóór als na het knippen zelf), smeren ze er 2 keer olie in (extra vierge), en knippen ze eerder in plukken dan volgens een rechte lijn.
- Goed nieuws voor mijn gewicht: mijn nieuwe verslaving heet empanadas. Ik kon er al een tijdje van genieten, maar laat ons zeggen dat ik er nu toch zeker om de 2-3 dagen móet gegeten hebben. Delicious en spotgoedkoop.

Ook van mij een beso, en hasta luego!

B.A.

Het werd allicht weer eens tijd voor een update!

Sinds het einde van onze vakantieweek hadden we het redelijk druk. Na onze behoorlijk rustige (understatement!) gynaeco/obstetrie-stage, drukte Prof. Gomila ons met de neus op de harde realiteit: ons uurrooster verschilt danig (onze neuzen waren net niet gebroken). Zo moeten we in het Hospital de Niños op maandag, woensdag, en vrijdag stage lopen van 8u tot 21u, en de andere dagen tot 14u + 2 dagen naar keuze in het weekend tot 21u. Het zal wél de overgang met het Belgische stagiairsregime aanzienlijk vergemakkelijken.

4 weken is het daar te doen, en 2 weken in alweer een privaat ziekenhuis (waar Lucie nu bijna 2 weken al heeft gestaan): de Clínica Reina Fabiola. U raadt het nooit, vernoemd naar onze eigenste vorstin! In de inkomhal vind je dan ook een portret van haar (voor haar kapsel hebben ze een koepel laten bijbouwen), met tekst en uitleg, of uitleg in tekstvorm, zo u wil. In tegenstelling tot de dame zelf, is haar ziekenhuis bijzonder kleurrijk en luxueus.
Maar goed, terug naar het Hospital de Niños: een gigantisch en relatief recent (publiek) ziekenhuis, met zelfs een CT-scanner en degelijk voorzien van medisch materiaal (al zijn we al sterk vervreemd van de Belgische standaarden).
In de voormiddag staan we op de zaal, samen met zo'n 8 sympathieke assistenten en 2 Argentijnse stagiaires. Ik moet het mannelijk geslacht vertegenwoordigen, samen met nog 1 andere (halve) kerel; het vergt bloed, zweet en tranen, maar mijn teennagels blijven ongelakt! Ik kwam ook al te weten (maar ook al opgemerkt in het straatbeeld) dat de Argentijnse vrouwen, arm of rijk, 't één en 't ander plastisch laten corrigeren, op correcte óf minder koosjere wijze. Met stip op nummer 1: bil-implantaten (Clement Peerens moest eens weten!), op de voet gevolgd door borsten uiteraard.
's Middags verplaatsen we ons dan naar de 'guardia' of spoedgevallen. Al bij al kunnen we niet al te veel uitsteken, omdat er overal volk in overvloed rondloopt, maar we zien wel een uitgebreid scala aan pathologieën (wel zónder de Kolacny-broeders op de achtergrond), die we in België nimmer zouden tegenkomen. Interessant genoeg dus. In die mate zelfs dat mijn twijfel om pediatrie te gaan kiezen (binnen enkele dagen is de deadline) voor volgend jaar, van tafel is geveegd.. Een primeur, beste mensen.

Verder het vermelden waard: verleden week is Kristof gearriveerd, een (loop)makker die hier 2 jaar geleden stage liep. Dankzij hem kan ik nog eens op deftig niveau trainen, zowel in het lopen, als in het empanadas- en asado-eten, én leren we nieuw volk kennen. Wicked!
Vanavond staat er bv. een asado op het programma, en morgen gaan we naar een 'club' om de verjaardag van Valeria (onze geliefde gynaeco-assistente) te vieren.



Het voorbije weekend was Anke met haar ouders naar Mendoza getrokken, en Lucie en ik besloten daarop om eens binnen te springen in Buenos Aires. Het contrast met Córdoba is groot: veel écht authentiek Argentijns charme valt er niet meer te vinden, maar het herbergt tevens een hoop mooie plekjes: presidentieel paleis, pleinen, antiekmarkten, Caminito (de gekleurde wijk), het Boca Juniors-stadium, zelfs een natuurreservaat én ontelbare Burger Kings. Zie de foto's zou'k zeggen.
Blij dat we 't gezien hebben, maar geef mij toch maar good ol' Córdoba!

Snik-fris en ijs-heet

Hier zijn we weer!
Allereerst wil ik me even tot m'n ouders richten. Ik wil hen nl. bedanken voor hun bezoekje. De blanke pit in mij moet bekennen dat het thuisfront - jullie incluis - me nauw aan het hart ligt, en hun bezoekje maakte het gemis iets draaglijker.

Tijd om de ruwe bolster weer aan het woord te laten. Onze vakantieweek zit erop en jullie krijgen uiteraard het verslag in de strot geramd. Fasten your seat- or sofa-belts!



Onze eerste halte lag in het uiterste noorden, op de grens met Brazilië: de watervallen (ofte 'Cataratas') van Iguazú. Terecht is dit 1 van de kanshebbers om verkozen te worden tot 1 van de nieuwe 7 wereldwonderen. Hier kreeg de natuur een vrijgeleide om de kracht van één van z'n elementen in z'n puurste vorm tentoon te spreiden. Een nietsvermoedende kabbelende plas die in vrije val transformeert in een kolkende Duivelskeel ('Gargante del Diablo'). Wij kregen de kans om het schouwspel te bewonderen van bovenaan, onderaan, op en in het water. Vanuit alle posities greep het ons naar de iets minder demonische keel...




Dit alles situeerde zich ook nog eens temidden van het oerwoud, waar we tijdens een avontuurlijke wandeling konden kennismaken met vreemde knaagdieren, bontgekleurde gevederden, spinnen waar Roselien menig gehucht voor zou bijeenschreeuwen, en reptielen die Dirk Draulans al uitgestorven achtte.
Tijdens ons verblijf in de prachtige tropen-jeugdherberg (mét zwembad en hangmatgelegenheid, onontbeerlijk in deze vochtige hitte) werden we geconfronteerd met het feit dat we weer "één van hen" waren: het verachtelijke species, 'toerist' genaamd. Vreemd hoe vlug je jezelf Argentijns begint te voelen.. Tussen de Britten én Hollanders (de hostel was nogal goedkoop en bood plaats aan enkele caravans), waren we echter weer de Belgen.

Na enkele dagen chillen in het kwadraat, stapten we opnieuw in de metalen vogel, richting El Calafate, in Patagonië (het uiterste zuiden van Argentinië). Daar valt al evenveel te beleven als in pakweg Spiere-Helkijn op een dinsdagavond, maar er zijn wél magnifieke panorama's en gletsjers te bewonderen (met alle respect voor de gletsjer in Gijs zijnen hof).
Anyway, we moesten onderweg wel een nachtje doorbrengen op de luchthaven van Buenos Aires. Daar hadden we enkele close encounters of the hard kind met de stoelen. 's Anderendaags kon de piloot, die gelukkig niet Turks geschoold was, ons via Ushuaia veilig en wel droppen op koudere bodem.



El Calafate is een stukje buitenland in Argentinië: niet alleen het steppelandschap, maar ook de properheid en architectuur van het charmante dorpje verschilt danig van wat we gewend zijn. Lucie en ik besloten diezelfde avond nog te genieten van de zonsondergang (er schuilt wel degelijk een romantische ziel in mij, ergens ver weg, nu kan ik weer enkele maanden op m'n beide oren slapen) rond het meer, maar dan wel te paard. 2 'gaucho's' (originele Argentijnse cowboys) leerden ons letterlijk het klappen van de zweep, zodat we 'Peste' en 'Charly' op z'n Argentijns, zijnde met één hand, binnen de gelederen konden doen lopen. Achteraf genoten we in hun hut bij een tas maté van hun verhalen over hoe ze hier wilde paarden en poema's vangen. Verbijsterend! En ik die al trots ben als ik hier een kakkerlak zonder lasso kan buitenkegelen...



De volgende dag op het program: de gletsjer Perito Moreno. Onderweg tegengekomen: condors, arenden, ñandu's (een soort hippe struisvogels), zilvervossen,.. De gletsjer zelf is op zijn zachtst gezegd een schoon zicht, de foto's zeggen waarschijnlijk genoeg.. Al Gore vervloekt hem wel. Hij is nl. stabiel: in de winter groeit hij weer evenveel aan als hij in de zomer afbrokkelt.
Ik moet zeggen: zo'n stukje gletsjer in een glas cola geeft een nieuwe dimensie aan het woord 'verfrissend'.

Jammer genoeg was daarmee ook het laatste hoofdstuk van onze reis geschreven. 7 dagen, 7 vluchten en 7 verse onderbroeken later konden we voldaan terug onze Cordobese stulp begroeten.