Moet er nog zout zijn?

M'n waarde blog-volgers,

Afgelopen weekend hebben Lucie en mezelve één van de meest memorabele trips van ons leven gemaakt (de wekelijkse trip naar pitta Nan in Leuven buiten beschouwing gelaten), dat schrééuwt om een verslag, maar eigenlijk zeggen de foto's zoveel meer... (een kleine selectie van de honderden vind je hier asap)
Ons pseudo-drukke werkschema gebood ons om vrijdagavond pas de nachtbus te nemen richting Salta, "la linda" ('s morgens de nachtbus nemen zou ook vrij belachelijk zijn), een pittoreske stad aan de voet van de Andes in het noorden van Argentinië, op zo'n 800 km van Córdoba. De Argentijnen reizen erg veel met de bus, dus het netwerk én de bussen zelf zijn bijzonder goed uitgebouwd. De zetels zouden niet misstaan in de betere salons bij ons, en je krijgt een warme maaltijd en ontbijt der bovenop.
's Nachts dus geslapen (of wat ervoor moest doorgaan), om de zaterdagmorgen dan in Salta toe te komen. De stad zelf moest nog ontwaken, dus hebben we dan maar eerst onze spullen gedropt in ons hotelletje. Dat laatste was redelijk proper voor Argentijnse standaarden, maar bleek wel in een minder propere wijk te liggen. Nu goed, voor een vuilak als ik gaf dat geen problemen.
Zaterdag hebben we de stad, gelegen op 1152m, zelf verkend. Ze werd op 16 april 1582 gesticht door de Spaanse conquistador Hernando de Lerma (copyright Wikipedia), en dat heeft zo zijn sporen nagelaten in de stad: prachtige architectuur (de neo-klassieke kathedraal, Iglesia de San Francisco, Cabildo colonial), pleinen, en Spaans als voertaal (jawel!).



Genoeg Trotter-gezever. Ik verwijs hiervoor naar de foto's. Ook hebben we met den 'teleferiek' de San Bernardo heuvel beklommen, met een schoon uitzicht over de hele stad en een hoop artificiële watervallen.
Ook hebben we zaterdag een excursie geboekt, waarvoor we zondag vroeg paraat moesten staan. En dan bedoel ik wel héél vroeg. Onze gids ging ons om 6u50 komen oppikken aan het hotel, dus we maakten dat we ruimschoots tijd hadden om ervoor nog te ontbijten. Het werd bijna een brunch, want onze gids was er pas een goed uur later. Goed om te weten: in Salta is er een uurverschil van een uur met Cordoba, één van de vele trivia die onze gids ons later wist te vertellen :)

We vertrokken dus voor een tocht van zo'n 540 km, waarvan 140 op onverharde wegen, in een Renault Kangoo, samen met onze gids (Julio), een Nederlands meisje (6 weken alleen rondreizend in Argentinië en al even goed Spaans sprekend als Frans), en een Japanse Braziliaan met een serieuze autismespectrum-stoornis.



Het was regenachtig bij ons vertrek, maar tegen de middag kwam de zon er weer goed door. Leve het Argentijnse weer! Al snel ruilden we de stedelijke omgeving voor weidse panorama's langsheen het traject van de Tren a las Nubes, de verbinding met Chili doorheen de Andes waar menig ingenieur zijn kop heeft over gebroken en waar menig arbeider (een 350-tal) het leven bij heeft gelaten tijdens de constructie (de hoge bruggen werden gebouwd zonder hydraulische hulpmiddelen!). De ongereptheid kan ik moeilijk beschrijven, dus verwijs ik alweer naar de foto's. Vergezichten op bergen die een regenboog aan kleuren herbergen. Na iedere bocht moest ik m'n camera weer paraat houden, en dat zou heel de trip zo blijven. Een magnifiek staaltje schepping, geen wonder dat de Argentijnen zo katholiek zijn...
Onderweg deden we nog de archeologische restanten aan van een pre-Inca nederzetting (de scherven keramiek lagen er gewoon voor het rapen, Gijs, uw muntencollectie kan dr een puntje aan zuigen!), en het gehuchtje Santa Rosa de Tastil, alwaar we een koffie dronken uit 'jatten' die sinds hun creatie waarschijnlijk nooit waren afgewassen. We klommen hoger en hoger, tot boven de 35oo m (nu weet ik ook ne keer hoe het is om 'lichte' te zijn in het hoofd), en aten 's middags in San Antonio de los Cobres, een mijndorp annex sociale woonwijk, waar de confrontatie met de armoede ons weeral eens deed slikken.
Nu op weg naar de Salinas Grandes op het langste stuk onverharde weg, omgeven door Lama's (waarvan er 1 eerder die dag met smaak werd verorberd door Lucie) en Lama-achtigen waar ikzelf en Wikipedia de naam schuldig moeten van blijven.



De 'Salinas Grandes' is een gigantische zoutwoestijn (de natuurkundige uitleg omtrent het ontstaan ervan, zal ik jullie besparen), die fotogenieker is dan de gemiddelde baby. Een zicht dat we nooit meer vergeten..
Op de terugtocht (tot boven de 4000 m) langsheen de nog steeds adembenemende Sierra's naar Salta deden we nog Purmamarca aan, een echt authentiek dorpke.
Twas enorm vermoeiend, maar ferm de moeite waard. En als dessert na de uitputtende tocht: nog 11 u terug naar Córdoba, om maandag de schreeuwende vrouwen weer bij te staan. We waren nog maar net vertrokken, of er brak een hels onweer los. Jammer genoeg bleken de luxe-bussen hier zo waterdicht als een zwembroek: het water drupte uit alle spleten en naden naar binnen, en het toeval wilde net dat mijn stoel juist onder een ventilatiegat gepositioneerd stond. De Argentijnse regen smaakt een tikkeltje zoeter als bij ons, met een matige afdronk.
Argentina, u gotta love it...