2 bekenden...

Toch nog een mededeling van onze avonturen tijdens onze laatste week op gynaecologie en verloskunde, vooraleer we binnen een paar uur op reis vertrekken.

Sinds maandag werd Córdoba getroffen door een hittegolf. Tenzij gemiddelde temperaturen van 37°C u nog normaal lijken.. Het was zó heet dat ik tijdens het lopen een extra paar wenkbrauwen moest opplakken om de zweetstroom uit mijn ogen te houden. Het énige moment waarop ik ooit jaloers ben geweest op Filip Dewinter.

Deze week drukte een aanstaande moeder mij ook op het hart tijdens de consultaties dat haar spruit mijn naam zou dragen. Een hele eer voor mij, maar dat kind gaat jammer genoeg een leven vol spot tegemoet.

Woensdag tenslotte, waren we getuige van het Cordobese Student Welcome Concert. Éen van de drukste lanen in het centrum was afgesloten, en nationale muziekhelden speelden de ziel uit hun lijf (het was eens iets anders dan Discobar Galaxie of pakweg Balthazar ;) ).

De muziek nam het hele publiek (of eerder de gigantische mensenzee) zodanig op sleeptouw, dat zelfs de broekventjes van Metallica op Werchter er bleek van zouden worden. Conclusie: aanstekelijke muziek, amusante sfeer én gratis inkom en drank & eten aan spotprijzen. Beat that, Herman Schueremans!

Toch wel toppunt van de week was dit weekend toch wel het bezoek van 2 mensen, die volgens zij die het kunnen weten mijn ouders zijn. We werden jammerlijk genoeg getart door het noodlot: na zonneschijn kwam regen (ook de spreekwoorden verschillen hier in Argentinië). Desalniettemin werd het een blij weerzien, hebben we onze favo spots in Córdoba kunnen tonen, en vandaag hebben we toch mogen proeven van de zon! Een zalig culinair (empanadas, asado), cultureel (jawel, zelfs een museum bezocht!), sportief (vader-zoon duurloop kon niet ontbreken), bestiaal (Córdoba heeft een magnifieke zoo!) en familiair weekend! (Lucie heeft het overgrote deel van de foto's, die mag je na ons reisje verwachten)

Nu dus het weekje vakantie, en vanaf 2 maart worden we verwacht op de afdeling pediatrie, waar we 6 weken de immer amusante Argentijnse kleintjes gaan opvangen.

Op aanvraag ook dit bericht van mijn ouders, geniet ervan:

Beste vrienden, familie, collega's,

Stilaan beginnen we te wennen aan het Argentijnse leven, dat blijkbaar zo'n 4 à 5 later in gang schiet dan bij ons. Vrijdagavond zijn we aangekomen, na een lange busrit, bij onze zoon Jonas, Lucie, en Anke. We waren heel tevreden van elkaar terug te zien. Na de snikhete dagen van de voorbije week werden we overspoeld in Córdoba met regen. Gelukkig hadden we de regenjas bij om de stad te verkennen. Het is een leuke stad met veel aangename restaurantjes. Vanavond vertrekken we met de bus naar Salta en morgenvroeg trekken we met de auto de Andes in. Vrijdag terug naar Buenos Aires voor 2 dagen, en zondag terug naar het koude, drukke, vol fijn stof hangende België...

Vele groeten van Erwin & Katrien!

San Valentin in Córdoba

Here we are again.

De afgelopen week is er niet al te veel gebeurd eigenlijk (al is dat in Argentinië nogal relatief). Maandag waren Lucie en ik weer van wacht in de Maternidad Provincial, en besloot menig vrouw te bevallen. Deze keer ook 's avonds tijdens onze wacht kunnen genieten van een - hoe kan het ook anders - asado (bbq dus) op het binnenkoertje. Gezellig samenzijn met de dokters en assistenten van wacht. Sfeervol én lekker tot en met. Typisch Argentijns dat een ziekenhuis, waar niet eens de middelen voorhanden zijn om een vrouw in propere omstandigheden te laten bevallen (zie ook de foto's die ik heb toegevoegd aan het album 'Hospital Materno Provincial'), wel beschikt over een volledig uitgebouwde stenen barbeque-set waar de Belgische amateur maar kan van dromen.

Ook hebben we deze week onze week vakantie volgestouwd: we trekken vliegtuigsgewijs (wegens gebrek aan gepast schoeisel om de tocht te voet aan te vatten) eerst naar het noorden, enkele dagen naar de watervallen van Iguazú, om dan van daaruit naar het uiterste zuiden te vliegen, naar el Calafate, het gletsjergebied in Patagonië.
Het lijkt alleszins veelbelovend..

Voor de watervallen, was het wel best dat we ons lieten vaccineren tegen Gele koorts (al leek een episode bloederige diarree, geelzucht, bloedingen en neurologische afwijkingen mij ook wel eens leuk om mee te maken, maar goed), zo lieten de dokters ons hier verstaan. Dus namen we de taxi naar een pediatrisch ziekenhuis aan de andere kant van de stad. Aan het deurtje met "Vacunación" stond inmiddels al een serieuze rij te wachten. Maar het ging vooruit (Raymond vhG kan het beamen), en de prik was vlug gezet (zonder een traan te verpinken zelfs!). Een lolly kreeg ik helaas niet. Een staaltje van de Argentijnse efficiëntie: binnenkomen, naam en paspoortnummer zeggen, vaccinatiebewijs in ontvangst nemen en prik krijgen. Dat we Belgen waren, was geen enkel probleem, no questions asked. Een bijdrage was volledig vrijblijvend. Een Argentijn moet maar eens proberen in België zomaar in een rij te gaan staan om een - gratis - vaccinatie te krijgen...



Gisteravond waren we opnieuw uitgenodigd bij Valeria om op haar terras te gaan proeven van Choripan: een soort hot dogs, maar dan met chorizo. Het werd een uiterst gezellige avond, met lekker eten, geestige én zatte (er ís een onderscheid) mensen, prachtige Argentijnse folkgezangen live, en dans. Bedtijd: 5u.

Stay tuned voor onze volgende bijdrage, al kan die misschien maar voor binnen een week of 2 zijn (na onze reis)

Lazy Weekend

Weinig nieuws te melden deze keer.
Dit weekend was zoals het ook eens hoort te zijn: lazy. Lang slapen en vandaag geslenterd naar een gemeentelijk (openlucht) zwembad, alwaar we geïnterviewd werden door de lokale kleintjes. Vooraleer we binnen mochten, moesten we wel nog een medische keuring ondergaan. Omdat we Belgen waren, volstond het om onze naam te spellen, en kregen we zo ons goedkeuringsbewijs. Gelukkig maar, want als ze mijn vreemde ziektes op het spoor waren gekomen, werden we zeker gedeporteerd...
Mijn 2 weken in de Clínica del Sol zitten er ook op. En ik zal het missen (zie de nieuwe foto's). De laatste week toch nog enkele kleintjes op de wereld kunnen zetten, en aangezien ik het eerste was dat ze zagen nadat ze door die nauwe tunnel waren gekropen, zijn ze meteen ook goed voor een eerste traumatische ervaring van jewelste!
Nu volgen terug 2 weken in het Hospital Materno Provincial, samen met Lucie deze keer. Ook een traumatische ervaring van jewelste ;)
Na die 2 weken hebben we onze week vakantie, die in volle voorbereiding is, dus je hoort later meer..

Muchos groetos!

Moet er nog zout zijn?

M'n waarde blog-volgers,

Afgelopen weekend hebben Lucie en mezelve één van de meest memorabele trips van ons leven gemaakt (de wekelijkse trip naar pitta Nan in Leuven buiten beschouwing gelaten), dat schrééuwt om een verslag, maar eigenlijk zeggen de foto's zoveel meer... (een kleine selectie van de honderden vind je hier asap)
Ons pseudo-drukke werkschema gebood ons om vrijdagavond pas de nachtbus te nemen richting Salta, "la linda" ('s morgens de nachtbus nemen zou ook vrij belachelijk zijn), een pittoreske stad aan de voet van de Andes in het noorden van Argentinië, op zo'n 800 km van Córdoba. De Argentijnen reizen erg veel met de bus, dus het netwerk én de bussen zelf zijn bijzonder goed uitgebouwd. De zetels zouden niet misstaan in de betere salons bij ons, en je krijgt een warme maaltijd en ontbijt der bovenop.
's Nachts dus geslapen (of wat ervoor moest doorgaan), om de zaterdagmorgen dan in Salta toe te komen. De stad zelf moest nog ontwaken, dus hebben we dan maar eerst onze spullen gedropt in ons hotelletje. Dat laatste was redelijk proper voor Argentijnse standaarden, maar bleek wel in een minder propere wijk te liggen. Nu goed, voor een vuilak als ik gaf dat geen problemen.
Zaterdag hebben we de stad, gelegen op 1152m, zelf verkend. Ze werd op 16 april 1582 gesticht door de Spaanse conquistador Hernando de Lerma (copyright Wikipedia), en dat heeft zo zijn sporen nagelaten in de stad: prachtige architectuur (de neo-klassieke kathedraal, Iglesia de San Francisco, Cabildo colonial), pleinen, en Spaans als voertaal (jawel!).



Genoeg Trotter-gezever. Ik verwijs hiervoor naar de foto's. Ook hebben we met den 'teleferiek' de San Bernardo heuvel beklommen, met een schoon uitzicht over de hele stad en een hoop artificiële watervallen.
Ook hebben we zaterdag een excursie geboekt, waarvoor we zondag vroeg paraat moesten staan. En dan bedoel ik wel héél vroeg. Onze gids ging ons om 6u50 komen oppikken aan het hotel, dus we maakten dat we ruimschoots tijd hadden om ervoor nog te ontbijten. Het werd bijna een brunch, want onze gids was er pas een goed uur later. Goed om te weten: in Salta is er een uurverschil van een uur met Cordoba, één van de vele trivia die onze gids ons later wist te vertellen :)

We vertrokken dus voor een tocht van zo'n 540 km, waarvan 140 op onverharde wegen, in een Renault Kangoo, samen met onze gids (Julio), een Nederlands meisje (6 weken alleen rondreizend in Argentinië en al even goed Spaans sprekend als Frans), en een Japanse Braziliaan met een serieuze autismespectrum-stoornis.



Het was regenachtig bij ons vertrek, maar tegen de middag kwam de zon er weer goed door. Leve het Argentijnse weer! Al snel ruilden we de stedelijke omgeving voor weidse panorama's langsheen het traject van de Tren a las Nubes, de verbinding met Chili doorheen de Andes waar menig ingenieur zijn kop heeft over gebroken en waar menig arbeider (een 350-tal) het leven bij heeft gelaten tijdens de constructie (de hoge bruggen werden gebouwd zonder hydraulische hulpmiddelen!). De ongereptheid kan ik moeilijk beschrijven, dus verwijs ik alweer naar de foto's. Vergezichten op bergen die een regenboog aan kleuren herbergen. Na iedere bocht moest ik m'n camera weer paraat houden, en dat zou heel de trip zo blijven. Een magnifiek staaltje schepping, geen wonder dat de Argentijnen zo katholiek zijn...
Onderweg deden we nog de archeologische restanten aan van een pre-Inca nederzetting (de scherven keramiek lagen er gewoon voor het rapen, Gijs, uw muntencollectie kan dr een puntje aan zuigen!), en het gehuchtje Santa Rosa de Tastil, alwaar we een koffie dronken uit 'jatten' die sinds hun creatie waarschijnlijk nooit waren afgewassen. We klommen hoger en hoger, tot boven de 35oo m (nu weet ik ook ne keer hoe het is om 'lichte' te zijn in het hoofd), en aten 's middags in San Antonio de los Cobres, een mijndorp annex sociale woonwijk, waar de confrontatie met de armoede ons weeral eens deed slikken.
Nu op weg naar de Salinas Grandes op het langste stuk onverharde weg, omgeven door Lama's (waarvan er 1 eerder die dag met smaak werd verorberd door Lucie) en Lama-achtigen waar ikzelf en Wikipedia de naam schuldig moeten van blijven.



De 'Salinas Grandes' is een gigantische zoutwoestijn (de natuurkundige uitleg omtrent het ontstaan ervan, zal ik jullie besparen), die fotogenieker is dan de gemiddelde baby. Een zicht dat we nooit meer vergeten..
Op de terugtocht (tot boven de 4000 m) langsheen de nog steeds adembenemende Sierra's naar Salta deden we nog Purmamarca aan, een echt authentiek dorpke.
Twas enorm vermoeiend, maar ferm de moeite waard. En als dessert na de uitputtende tocht: nog 11 u terug naar Córdoba, om maandag de schreeuwende vrouwen weer bij te staan. We waren nog maar net vertrokken, of er brak een hels onweer los. Jammer genoeg bleken de luxe-bussen hier zo waterdicht als een zwembroek: het water drupte uit alle spleten en naden naar binnen, en het toeval wilde net dat mijn stoel juist onder een ventilatiegat gepositioneerd stond. De Argentijnse regen smaakt een tikkeltje zoeter als bij ons, met een matige afdronk.
Argentina, u gotta love it...